Donderdag 19 juli 2012 (De Dag van Groesbeek)

Vannacht heb ik de indruk gehad slecht in slaap te komen. En ook begonnen de blaren te irriteren. Maar toen ik op de wekker keek was het 23.45u. Dus toch nog een paar uur om te proberen te slapen. Het was echter ook al snel weer 2.15u, tijd om op te staan voor de Dag van Groesbeek en de laatste vervelende lus langs Ottersum. Overigens is Ottersum sinds 2007 een welkome afwisseling. Maar de lus blijft voor het grootste deel heel saai.

Ik besloot de auto dichtbij de bushalte te parkeren zodat we bij terugkomst niet zo ver moesten lopen in Beek. Omdat mijn broer wat moest hoesten draaide ik het raam even open. Om het daarna weer dicht te doen (maar daarover later meer) 

Het aantal uitvallers na 2 dagen is erg klein. 

De bus vertrok om 3.45u weer richting de Wedren en daar konden we iets voor half vijf beginnen aan deze derde dag. Weer via de Heijendaalseweg. Vandaag moesten we gelukkig al eerder rechtsaf.  

Na ongeveer 1½ uur liep ik richting Malden, weer over een smalle weg waar helaas groepen militairen het nog wel een nodig vinden om elkaar te passeren en zo de burgerwandelaars de berm in drukken. Loopt niet altijd even plezierig. Gelukkig kwam ik rond 6 uur aan bij de eerste rust, waar een beschuit met aardbeien op het menu staan.

Overigens is deze rust al in Malden aan, ieder jaar denk ik weer dat ik er al voorbij ben. Mijn broer kwam even later ook aan. Daarna liepen we weer verder om bij het verzorgingshuis in Malden een sanitaire stop in te lassen.  

Na deze korte stop liepen we verder door Malden om daarna richting Mook te wandelen. Nu nog een beetje “achteraf” , morgen lopen we over de hoofdweg. Maar zover is het nu nog niet.

Werkzaamheden in de Maas. 

We zagen dat men in de Maas een nieuwe sluis aan het aanleggen was. Er stonden diverse graafmachines, die de bodem aan het uitgraven waren. 

Bouw nieuwe sluis, misschien zien we volgend jaar het resultaat. 

Mook 

Wandelen richting centrum Mook. 

Ondertussen kwam Mook in zicht en al snel liep ik door het centrum. 

Ik besloot toen ik door Mook was gewandeld even te stoppen bij een terrasje. Mijn broer was nog even achter. Hij had echter besloten om ook hier te gaan rusten, alleen hij was achter een kraampje langsgelopen,, zodat ik hem had gemist.

Het begon al een beetje te regenen.  

Weer de Men in black.

Militairen stappen in flink tempo door.

Pas toen ik naar het toilet was gegaan, zag ik hem. Ik probeerde hem te bellen, maar hij liep al door. Toen ik hem te pakken had begon het ineens hard te regenen. Hij schuilde even onder een boom om op mij te wachten. Ik stond nog even droog, maar moest er later ook aan geloven. 

We liepen daarna samen verder, met onze regenponcho. Ik liep (eigenlijk tegen mijn principe in) met een paraplu omdat het echt erg hard uit de lucht kwam vallen.

In de regen liepen we verder richting Middelaar en Plasmolen met de paraplu omhoog.

Het leek erop dat we nog wel even in de regen moesten wandelen. Maar in Plasmolen werd het toch weer wat minder en later werd het droog. 

Al snel werd “Checkpoint Han” bereikt, het zou nu niet lang meer duren voordat ik voor de laatste maal de saaie lus inging. Gelukkig de laatste jaren iets minder saai, omdat we door Ottersum lopen, maar toch een lus waar ik erg tegenop zag. Ik zal deze lus dan volgend jaar ook missen vertelde ik tegen iedereen. Maar dan als KIESPIJN.  

Het was weer droog geworden, maar nog niet iedereen had de poncho al uitgedaan. 

Lekker bakje koffie. 

Bijna is de splitsing 40/50 kilometer bereikt.

De meeste wandelaars hebben ondertussen de poncho uitgedaan. 

De zon begint weer een beetje door te komen, zoals aan de schaduw is te zien. 

Ook de kinderen genieten van de Vierdaagse. Later misschien zelf deelnemen? 

Een half uur later (door de eerdere regenbui) dan normaal) begonnen we aan de lus.

Registreren voor de volgers thuis. 

De "saaie" lus op de derde dag is ingezet. Iedere stap brengt de wandelaars dichter bij het einde. 

Na 2,5 kilometer was Ottersum bereikt.  

Gelukkig is Otterum een leuke afwisseling. 

We liepen door naar het eind van Ottersum om te rusten in de buurt van het Rode Kruis. Mijn broer moest even een sanitaire stop maken en ik besloot na een aantal minuten alvast langzaam door te lopen.  

De zon is doorgebroken. 

Maar toch blijven er donkere wolken. 

Ook mijn broer arriveerde bij het rustpunt. 

Wandelaars die besloten door te lopen kwamen voorbij. 

Te lang rusten kan je spieren ook doen verkrampen. En we waren ook iets later dan normaal in Ottersum. Na een paar kilometer haalde mijn broer mij weer in en we liepen verder naar Milsbeek.

Weer geregistreerd. 

Welkom in Aaldonk, een van de weinige spandoeken in het vervolg van deze lus.

Even de poncho weer aan, om hem eigenlijk weer direct uit te doen toen het eindelijk gelukt was je armen en hoofd in de juiste gaten te steken. Het was weer gestopt met regenen.  

In Milsbeek weer even rusten bij een sportpark. Even keek ik op mijn horloge, het was zeker drie kwartier later dan normaal, maar er liepen toch nog veel wandelaars op het parcours. En de afstand was nog een kleine 20 kilometer. Dat moest dus gewoon gaan lukken. 

Rusten bij het sportpark. 

In de verte liepen de wandelaars voorbij. 

Nu kwam de ultieme test voor de knie, de Sint Jansberg en later nog de Zevenheuvelenweg. Ik besloot het gewoon rustig aan te doen en niets te forceren.  

St. Jansberg in zicht. 

En dat ging gewoon goed. Na de Sint Jansberg over te zijn gewandeld was in de verte Bredeweg al in zicht. Maar het is altijd toch nog wel een kilometer of twee voor je rechtsaf gaat.

Lekkere muziek langs de route.

Einde Bredeweg 

Maar als Bredeweg uiteindelijk is bereikt, is Groesbeek ook in zicht.   

Begin van Groesbeek.

En zoals gebruikelijk laat Groesbeek duidelijk merken dat ze de wandelaars alle succes wensen.  

Bij de KNBLO-tent (waar ik vorig jaar ook heb gezeten) konden we nog even rusten. Het was nog droog, maar de vraag bleef of dat zo zou blijven.  

Mijn broer en ik spraken weer af bij de Gouden Kruisdragers tent in Berg en Dal. We gingen ieder apart de Zevenheuvelenweg over. Zo zou ik me ook niet forceren. 

Supporters zitten aan de kant in Groesbeek. 

De wandelaars bekijken op hoogte. 

Zang 

Tent van Make a Wish 

Er ontstonden toch weer wat erg donkere wolken. 

De Zevenheuvelen kwamen in zicht. 

Aan het begin van de Zevenheuvelenweg was het nog niet aan het regenen.

We werden nog succes gewenst. 

Ik besloot (hoewel ik eerder had besloten op het fietspad te gaan wandelen) toch over de weg te gaan. (Over het fietspad zijn de hellingen wat minder stijl). Ik liep langs het militaire kerkhof waar militairen steeds een groet brengen aan onze bevrijders.  

Daarna liep ik verder over misschien wel het mooiste uitzicht van de hele vierdaagse. Je ziet de weg naar beneden lopen en in de verte weer naar boven. 

Wel of geen poncho aandoen thats the question. 

In de verte zag je echter de donkere wolken ook al hangen, hoewel enkele nog in badpak in een bad zaten. Het zag er naar uit dat we het niet droog gingen houden in de laatste kilometers richting Nijmegen.

Na ¾ van de Zevenheuvelenweg te hebben gelopen en een sanitaire stop, kon ik inderdaad de regenponcho weer aandoen. De sluizen waren nu echt opengezet en het leek erop dat we tot de finish regen konden verwachten. Ik liep maar gewoon door, want schuilen kon je eigenlijk niet en om ergens te gaan zitten was ook niet bevorderlijk. Je was toch al nat geworden. 

In Berg en Dal was het nog steeds aan het regenen. Maar het leek wel minder te worden. Ik zag 2 vrouwen en 1 man bij elkaar staan. De vrouwen met een bord Free Hugs. Ik vond dat ik dat wel verdiend had met deze ontbering.  

De jongen wilde ook mij op de foto zetten. Dat gebeurde, het werd een mooie foto met 3 personen in regenponcho. 

Ondanks de regen waren er toch veel toeschouwers blijven staan. En ze bleven evenals de wandelaars erg vrolijk. 

Omdat het al wat droger werd besloot ik bij de tent van de Gouden Kruis Dragers mijn poncho weer uit te doen. Mijn broer (die ondertussen al gebeld had) zat daar al een minuut of tien dus hij besloot na enkele minuten weer verder te gaan, om de spieren niet te veel af te laten koelen.

Ik zag een man met slippers. En dat met deze regen??? Hij zei: “Dan koelen mijn voelen wat af en uiteindelijk worden ze toch warm en dan drogen mijn sokken vanzelf”.  

Om vervolgens zijn sokken nog eens extra nat te maken in een grote plas water.  

Na een klein kwartiertje bedankte ik de vrijwilligers in de Gouden Kruis Dragers tent en liep verder richting Nijmegen.

Het was weer droog geworden, dus er kon gezongen worden. 

Even later maakte ik een foto van het vele regenwater dat amper kon worden afgevoerd.

Wilma de kat 

Ondertussen was de Kwakkelbergweg bereikt. Dat is een van de wegen waarvan ik in de beginjaren zei: “In Nijmegen hoef je altijd maar een paar straten, maar ze zijn zo ellendig lang”.

De derde dag ga je uiteraard merken dat je er al bijna 150 km op hebt zitten, maar je weet ook dat het nog maar één dag is. En die kom je wel door (toch?)   

Maar ook aan deze straat kwam een eind, de finish kwam in zicht. En het werd ook steeds drukker langs de kant.  

Je bent er bijna (en dan komt er "maar nog niet helemaal") 

Maar het einde kwam in zicht, morgen mag je mijn kruisje zien. 

Ook werden er weer Free Hugs uitgedeeld en de wandelaars werden toegejuicht. Zij hadden de Zevenheuvelen geslecht en konden aan het felbegeerde kruisje gaan denken. 

Er stonden dokters en verpleegsters langs de kant, toch een veilig gevoel. 

Hoera, jullie zijn er bijna. 

Kom op nog een stukje.  

Deze wandelaar heeft het moeilijk    

Spandoek voor een kanjer 

Weer konden de wandelaars onder een boog doorlopen die door de toeschouwers werd gemaakt. 

In de Dwarsstraat kom je vaak de mooiste dingen tegen.

En het werd steeds drukker . Het applaus en geklapt zorgde ervoor dat de wandelaars deze laatste kilometer konden volbrengen.  

Applaus 

Om tien over half vijf was ik binnen, mijn broer een kwartiertje eerder. Iets later dan normaal, maar dat kwam door de regen. 

Laatste scan van dag 3. 

We liepen weer richting de bus.  

Je vraagt je dan wel eens af waarom het nu ineens niet meer zo vlot gaat en je de indruk krijgt dat je morgen nog geen meter kunt lopen. Maar na een nachtje rust lukt het ineens weer wel. Zouden er dan toch geheime krachten loskomen, omdat je wilt dat je het haalt.  

De plas getuigt van de regenbuien van vandaag. 

Ik besloot nasi te halen en liep naar de auto die ik dichterbij de bushalte had gezet. Mijn broer kon iets beter doorlopen en zag iets aan mijn autoruit aan de bestuurderskant. Hij riep: Ze hebben je ruit ingegooid. Om even later een briefje te zien liggen. Ik had mijn autoruit open laten staan (lees ook het begin van dit verslag) en bewoners hadden actie ondernomen vanwege de vele regenbuien.

Waarvoor ik ze dus erg dankbaar was. Hoewel de bekleding wel nat was geworden, was er heel veel extra leed voorkomen. 
Daarna konden we dan eindelijk de nasi gaan halen. We aten eerst om daarna te gaan douchen. Nog even tv kijken en slapen. Nog één dag te gaan, nog één dag 50 kilometer wandelen in Nijmegen. Een prettig idee.

Vergeet mijn gastenboek niet: