donderdag 22 juni 2017

Woensdag 20 juli 2011 (De Dag van Wijchen)

Met een nieuw fototoestel op zak, ging ik samen met mijn broer om 4.14u door de start. De Dag van Wijchen was aangebroken.

Ook vandaag werden we weer volop aangemoedigd. De eerste drie kilometer liep ik vlot door.  


Tot ik bij de rotonde kwam. Even later kreeg ik ineens erg veel last van de knie een raar gevoel en ik kon moeilijk mijn snelheid behouden. Ik had nog geen angstig gevoel, maar toen het na 500m nog steeds niet goed zat besloot ik resoluut "nog een klein stukje proberen en anders ......" , op de puntje moet een woord staan wat ik niet graag gebruik. 
Maar toen dacht ik, het is nog 147 kilometer, de rustpost is nog 7 kilometer en de snelheid is er duidelijk uit. En ik heb de Vierdaagse al 14 maal uitgelopen en ik had geen zin om me te forceren en daarna nog een half jaar met problemen te zitten. Ik besloot mijn broer te bellen en hem te vertellen dat ik dus ging OPGEVEN. Toch nog een paar 100m geprobeerd maar ik besloot te rusten en maar terug te strompelen naar de wedren. Geen lustrum dit jaar dus. 
Dat teruglopen, met een aantal ingelaste rustpunten duurde 1½ uur , 2 maal zo lang als de heenweg. Onderweg kwam ik een aantal bekende tegen die ik al moest vertellen dat ik was uitgevallen. 


Het werd steeds lichter en er kwamen ondertussen ook al 40 kilometerwandelaars langs. 


Bij een bushalte bleef ik weer even zitten. 



Om daarna weer een stuk verder te wandelen. Bij het station Heyendael keek ik nog even of ik misschien een kaartje kon kopen (vanuit station Nijmegen was het korter om naar de Wedren te lopen), maar helaas was daar een OV-kaart voor nodig. En die had ik natuurlijk niet bij, want wie rekent er nu op uitvallen. 


Dus maar doorstrompelen. 


Er zaten nog steeds supporters langs de kant. 


Langzaam maar zeker kwam ik dichter bij de Wedren. 





Sommige waren erg enthousiast. 


Bij de Wedren heb ik wat langer gezeten en gekeken naar de laatste 40 kilometerwandelaars en de 30 kilometerwandelaars die vertrokken. Ik besefte steeds meer dat het echt over was.  




Later ging ik nog even naar het monument van 18-7-2006 kijken. 
Ik vroeg ook hoe laat de Rode Kruispost open ging. Dit was pas om 11.00u, dus ik besloot naar het station te lopen en in Wijchen naar mijn knie te laten kijken. 
 

En daar stond ik dan op de trein richting Wijchen te wachten. 

In Wijchen liepen de eerste wandelaars al voorbij, ik ging direct naar de Rode Kruispost.
Daar werd de knie even bekeken. Men dacht dat het een beetje overbelast was. Ik vertelde dat ik wel meer last had van deze knie, maar dat is enkele keren per jaar en nog nooit tijdens de Vierdaagse. Ik draag overigens altijd wel preventief een knieband. 


Ik ging op de tribune zitten tegenover de burgemeester. Daar zat ik dan, wachtend op mijn broer die ondertussen richting Niftrik liep. 


Veel wandelaars passeerden Wijchen al vroeg. 

Een van hen was Dhr. van der Lans de levende recordhouder die reeds 63 maal de Vierdaagse heeft uitgelopen en dit jaar voor nummer 64 ging. Mevr. Annie Berkhout is de algeheel recordhouder met 66 maal.


Het begon een beetje te regenen, hoewel ik daar weinig van voelde. Ik zat onder een boom bleek later. 




Langzaam werd het steeds drukker in Wijchen. 










En niet alleen militairen brachten de groet. 













Ik zat best lekker op de tribune, maar ik moest van de Rode Kruismedewerker soms ook een stukje lopen. (Kleine stukjes lopen, dan weer even rusten) 



Dus uiteindelijk liep ik een stukje heen en weer. Ik was overigens wel mijn plaats kwijt. 




De wandelaars kwamen nog steeds in grote groepen langs, ik begon erg te balen. Hier had ik ook rond 12 uur langs moeten komen. 



Ik liet mijn broer weten waar ik ongeveer zou staan. 







Maar hij was nog niet in aantocht, hij was net Niftrik gepasseerd. 


Dus moest ik nog even wachten, maar genoot (voor zover het kon als uitvaller) van de muziek. 





Op de markt in Wijchen begon weer een opstopping te ontstaan hoorde ik. 






Ik bleef een beetje in beweging, maar de knie bleef pijnlijk.


En bleef wachten. 













Ik ging weer op de trap van een tribune zitten bij de Rode Kruispost. 












Nu goed op gaan letten, mijn broer kan ieder moment voorbij komen. 






Nog geen oranje hoed te zien.






Oranje hoed in de verte?, Nee een oranje petje!















Nu kan het toch niet lang meer duren, ik bleef opletten hoewel ik laag zat op de trap.



Ja, daar komt hij aan, maar hij loopt gewoon door. Ik kon helaas niet erg snel opstaan. 
Maar even later stopte hij en kon ik hem aanmoedigen. 


Daarna maakte ik nog enkele foto's …








... nou ja enkele, ik moest natuurlijk mijn nieuwe toestel uitproberen. 



















































De wandelaars bleven komen.  










En ook was er soms al roze kleding te zien i.v.m. Roze Woensdag. 







Nog meer roze. 
















Maar een half uurtje nadat mijn broer was gepasseerd, ging ik terug naar Nijmegen.


In de verte liep de Vierdaagse verder. 
In Nijmegen besloot ik eerst kranten te kopen en daarna een stukje terug te lopen in de route richting de festiviteiten van de Roze Woensdag. 
Lees het vervolg van deze dag in de volgende weblog. 

Vergeet mijn gastenboek niet:
CoolFronsenhttps://www.tboek.nl/gastenboek/tinykouters/

Geen opmerkingen:

Een reactie posten