'Als je vandaag niets voelt, ben je dood'

Bron : Gelderlander
"Als je vandaag niets voelt, ben je dood", zegt Leen Romijn tegen zijn zoon, die de Vierdaagse voor het eerst loopt. Ze zijn gaan zitten langs de kant van de weg van de laatste van de zeven heuvels voor Berg en Dal. Zoonlief had 'iets geks' gevoeld in zijn schoen.
Romijn, bezig aan zijn zeventiende editie, kijkt in de schoen, voelt 's wat en stelt zijn zoon gerust met bovenstaande one liner. "Tja, zelf loop ik op twaalf blaren", licht de Dordrechter toe. "Na zeventien keer weet je wel dat pijntjes en krampjes erbij horen."

 

Het is half drie in de middag en het haar van Romijn verraadt dat hij – rond half een – een fikse bui over zich heen heeft gehad. Even nadat hij met zijn zoon uit zicht verdwijnt gaan de hemelsluizen opnieuw open. De Zevenheuvelenweg is dus niet de laatste beproeving voor de wandelaars. Op weg naar de finish moeten ze nog een regenbui trotseren.

Vertel Mary van der Stel (59) uit Arnhem niets over pijntjes. Het is zes uur in de ochtend en ze wacht zittend op een stoel op de start. Ze zit, want dat kan ze altijd nog beter dan staan. Van der Stel hield in 2000 aan twee verwaarloosde hernia's een dwarslaesie over. Desondanks loopt ze de Vierdaagse, hoewel artsen al jaren tegen haar zeggen dat ze niet kan lopen. "Staan kan ik niet en zitten is ook niet alles. Eigenlijk kan ik alleen maar liggen en lopen. Dus loop ik."
In haar onderbenen heeft ze geen kracht meer. De Arnhemse loopt dankzij sterke bovenbenen en op maat gemaakte schoenen met een ijzeren binnenwerk. "Ik denk dat als ik niet loop, ik zo in een rolstoel zit. Ik loop op karakter en negeer pijn. De Vierdaagse zit vooral tussen de oren en ik weet dat iedereen 'm kan lopen."
Om half elf bereikt de wandelkaravaan Groesbeek, waar overigens de eerste lopers (behorend tot de categorie snelwandelaars) al rond acht uur passeerden. Zonder applaus want Groesbeek ontwaakte toen nog, maar nu dreunt de marsmuziek door de Dorpsstraat. Hier wordt het feest ingezet om de wandelaars – met de zeven heuvels voor de boeg – een hart onder riem te steken.
Michele Kunkels laat zich puffend zakken op het dan nog droge gras van de heuvelflank met naast zich dochter Bibi (13). Michele loopt officieel niet mee, maar ze moest wat toen ze woensdagmiddag voortdurend werd gebeld door Bibi die in een dip zat en wilde stoppen. " 'Kom', dacht ik, 'ik wandel een dagje mee'", zegt Michele, lopend op inderhaast geleende schoenen van haar moeder. "Nou, ik voel het flink in de knieholtes."
Met Bibi gaat naar eigen zeggen alles goed. Ze oogt topfit.