Daar had ik samen met mijn moeder in 2009 voor het laatst gewandeld. En brak mijn moeder haar middenvoetsbeentje.
Dus hoog tijd om daar weer eens te wandelen. Ik haalde mijn broer op en even over tien konden we starten.
Overigens niet zonder eerst een pleister te hebben gevraagd. Ik had mijn 'slechte' duimpje (geklemd tussen een poort op de basisschool toen ik 7 jaar oud was) ergens aan gesneden zonder dat ik weet waaraan. Maar het bloedde wel een beetje dus dat moest even afgedekt worden.
We gingen rechtsaf en kwamen al snel op een drassig terrein waar een stuk van de landingslampenvan Woensdrecht waren te zien.
Er werd veel over onverhard terrein gewandeld in het begin, gelukkig was het nog aardig droog. Soms vielen enkele spatjes regen.
Vervelend was wel dat ik even wat draaierig werd. Ik had wel gegeten en gedronken. Maar was de laatste week wel vermoeid. Ik besloot even wat rustig aan te doen en 'n boterham te eten die ik bij me had.
Tijdens de wandeling was goed te zien dat het had gesneeuwd de afgelopen week.
We liepen richting Huijbergen waar de rust zou zijn.
Daar aangekomen zaten we een ruim kwartier. Ik vond het wel erg benoauwd binnen, maar dat kwam ook door de drukte.
Na de pauze liepen weer verder voor het tweede gedeelte van deze tocht.
Het vrouwenhof? We waren toch niet in Roosendaal. Maar ook hier de naam vrouwenhof.
Ondertussen liepen we weer over wat bosachtig terrein.
Ook liepen we even een stukje door Belgiƫ.
De wegen waren weer wel verhard geworden ondertussen.
Het eindpunt kwam al weer in zicht, we leken de grote bui te ontlopen.
De finish was al te ruiken.
Maar het werd wel donkerder in de verte.
En 600m voor de finish gingen de sluizen toch even open, zodat we niet droog aankwamen.
Nog even rechtsaf, de bui was ondertussen weer overgetrokken, en dan konden we ons afmelden.
Om te genieten van een pannenkoek die werd verkocht.
Vergeet mijn gastenboek niet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten