Ze wonen pal achter de St.-Annastraat, en dús knopen ze met een reep van een oud laken een paar verschoten tuinstoelen aan elkaar.
Op de Via Gladiola worden donderdag letterlijk piketpaaltjes geslagen. Rood-witte linten wapperen in een licht briesje, een kromme boomtak verbindt twee plastic stoeltjes, tegen een boom leunt een bordje ‘dweilorkest’. Met de intocht van de 91ste Vierdaagse op komst slaat de bezorgdheid over een misgelopen plaats toe, en krijgt ‘de’ Nijmegenaar spontaan last van territoriumdrift.
Geert Seegers (76) en zijn eega hebben al gladiolen gekocht, plús de ingrediënten voor de geliefde soep van oma. „We hebben aparte stoelen voor de Vierdaagse. Daar kijken we het hele jaar niet naar om, behalve die ene dag”, zegt Seegers. Zelf blijft hij in de tuin: „Ik mag doorgaans de kleinkinderen bezighouden terwijl de rest van de familie langs de weg zit.” Erg vindt hij dat niet: „Veertigduizend man, dat is een meute, hoor!”
Seegers kijkt hoofdschuddend de St.-Annastraat af. Verderop staan de verbrande resten van een bankstel, en liggen wat houten stoelen aan barrels. „Dat gebeurt de laatste jaren steeds meer. Jongelui die uit de stad terugkomen, hè? Als je ziet wat er ’s nachts in mijn tuin wordt gesmeten...”
Een eindje verderop hebben Gerard Remmers (76) en José Timmermans (68) uit Tilburg het zich gemakkelijk gemaakt in een paar van de stoeltjes totdat hun vriendin uit het ziekenhuis terugkomt. Gerard en José genieten van hun unieke zitplaats. Ze lezen hun krantje, en lachen om de opmerkingen van passanten: „Ze komen morgen pas, hoor!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten