Vier keer veertig met gebroken voet

Bron : Gelderlander
Iedereen die de Vierdaagse loopt, klaagt over pijn. Dus vond José van Helteren het niet vreemd dat haar voet opspeelde. Ze liep door, vier dagen lang. Zaterdag bleek dat ze met een gebroken voet had gewandeld.

 

Verzwikt, dacht ze. Of misschien verstuikt. "Uw voet is gebroken mevrouw ", hoorde José van Helteren (58) de arts in het ziekenhuis de dag na de Vierdaagse vertellen. Ze stond perplex. Vier dagen lang, 160 kilometer in totaal, had de Bredase gewandeld met een gebroken voet. "Ik had wel pijn ", vertelt ze terwijl ze thuis op bed ligt met haar voet in het gips. " Maar ja, tijdens de Vierdaagse heeft iedereen pijn."
José van Helteren logeerde tijdens het wandelfestijn bij haar zoon in Groesbeek. Op maandag haalde ze haar startbewijs op. Net voorbij de Wedren in Nijmegen zwikte ze haar voet en viel.
"s Avonds in Groesbeek hebben we er ijs op gelegd", vertelt Gisella van Helteren, de schoondochter van José. "Wij dachten: die gaat nooit starten morgen. Ze had zo vreselijk veel pijn."
Maar de wandelaarster liet zich niet kennen. Bijna vijfhonderd kilometer had ze getraind, dus ze moest en ze zou lopen. "Toen we begonnen te wandelen, dacht ik dat het niks zou worden," vervolgt José. "Maar na anderhalf uur ging het wel."
Hoe langer ze liep, hoe beter het ging. Tussen de zes en de acht paracetamols slikte José per wandeldag. Heel bijzonder vond ze dat niet, anderen in het peloton gebruikten immers ook 'doping'.
"s Avonds probeerde ik zoveel mogelijk te blijven lopen", zegt de Bredase. "Als ik ging zitten, dan kreeg ik last." Elke Vierdaagseochtend propte ze haar pijnlijke voet weer in haar wandelschoen. "Zo lang ik mijn schoenen nog aankan, is het vast niet zo heel erg", dacht José.
De laatste dag had ze het bijna opgegeven. Twee uur voor de finish, in Malden, vroeg ze om een stoel bij mensen voor het huis. Haar zus, met wie ze de prestatietocht liep, had vreselijk veel pijn in haar bovenbenen. "Die mensen praatten ons er doorheen. Ze gaven ons een banaan en we gingen door."
Vrijdagavond ging José uit eten in Nijmegen. Haar eerste Vierdaagsekruisje koesterend. "Mijn zwager zei nog: jij hebt je voet verzwikt maar loopt nog het beste van allemaal." Zaterdag reed ze terug naar Breda, deed ze de weekboodschappen en ging ze winkelen. "Ik had sandalen aan. Mijn voet werd opeens twee keer zo dik."
door de relatieve rust kreeg de breuk eindelijk kans van zich te laten horen. José van Elteren kon niet anders dan naar het ziekenhuis gaan. De artsen wisten niet wat ze zagen.
Een week moet ze nog in het gips, daarna volgt vier weken loopgips. "De 'veertig' doe ik nooit meer", zegt José. "Ik wacht tot ik zestig ben, dan ga ik voor de 'dertig'."