Als reactie op het artikel van BN De Stem om aan te geven waarom je de Vierdaagse gaat lopen heb ik het onderstaande stukje opgestuurd.
Je moet wel gek zijn!
Het is een vrijdag in juli in het jaar 1974. Je gaat als jongetje van 10 met je ouders mee met de trein. Kijken naar de Vierdaagse van Nijmegen. Nog niet beseffend wat deze dag op mijn later leven zou hebben zag ik daar huilende mensen over de finish komen met bossen bloemen en gladiolen in hun hand. Met pijnlijke voeten kwamen ze aan, de stroom bleef de gehele middag maar komen.
Jaren gaan voorbij
In de zomer van 1989 word ik weer een beetje enthousiast gemaakt door mijn broer die gedurende de Vierdaagse week ondersteuning geeft vanuit de geneeskundige compagnie waarin hij vanwege zijn dienstplicht is gevestigd. Het is voor hem naast een hele week ondersteuning ook een groot feest. Hij vertelt enthousiast hoe de deelnemers de zogenaamde "Zevenheuvelenweg" bij Groesbeek moeten bedwingen om de derde dag te voltooien en de vierde dag bij Cuijk over een noodbrug de Maas oversteken.
Januari 1995, een kameraad heeft in 1994 voor de 1ste maal de Vierdaagse van Nijmegen uitgelopen en vertelt hierover enthousiast tijdens de verjaardag van zijn broer. Opeens besluit ik dat het er dit jaar maar van moet komen en ik krijg nog iemand zo gek om met mij te gaan trainen. De eerste training is een ramp. Na 25 km staan de blaren op de voeten. (Verkeerde schoenen en te snel een grote afstand) We besluiten toch maar eens informatie aan te vragen bij de KNBLO (wandelbond). Uit het trainingsschema blijkt dat als je nog geen wandelervaring had je eens moest beginnen met 10km. Als dit goed ging moest je eerst de afstand op gaan bouwen en later het aantal dagen achter elkaar gaan lopen.
Veel spierpijn en blaren later stonden we op maandag 17 juli 1995 bij het startbureau om onze startkaart op te halen. Dinsdag 18 juli zou de Vierdaagse beginnen. Ontzettend zenuwachtig stond ik daar en kreeg als eerste opmerking. "Dat is een gevaarlijke". Ik nog wat zenuwachtiger. Heb ik nu al iets verkeerd gedaan. Maar er volgde gelijk een vervolg op. Want jouw startnummer is 1E 007 50 1 (50 à 50 km , 1 à 1ste maal deelname, 007 James Bond ?!) De eerste 2 dagen waren redelijk te doen. Dit ontlokte mij de uitspraak "Al moet ik het laatste stuk kruipen, uitlopen doe ik". En ik zag uit naar de derde dag, dan kwamen de veelbewonderde en verguisde zevenheuvelen. Die uitspraak had ik beter niet kunnen doen. De derde dag brak aan. Het werd steeds warmer.
Om 4 uur in de morgen (ja u leest het goed) werd al gewaarschuwd om vooral veel vocht tot je te nemen en tijdens het avondeten extra zout te nemen. Het ging een stuk langzamer. De Zevenheuvelenweg leek nog erg ver weg. Mijn medewandelaar kreeg steeds meer problemen met zijn knie en schoenen. (Deze schoenen bleken na controle door de winkelier waar ze gekocht waren niet goed te zijn (gel die onder de hak zou moeten zitten was weggestroomd door een lek) was en konden na de Vierdaagse nog geruild worden.) Het tempo werd maar lager en met hangen en wurgen kon ik hem door de derde dag slepen. Bij het afmelden werd er gezegd dat door de enorme hitte (meer dan 30°C in de schaduw) de aankomsttijd de vierde dag één uur later was. (19.00u i.p.v. 18.00u) Oh dan gaat het morgen lukken zei ik nog. (Opmerking Zeg dit nooit want dat krijg je zeker op je brood)
De 4de dag waren we om 4.25u bij de start. Iedereen was al weg. (We hadden het vermoeden dat iedereen al voor 4.00u mocht starten want tijdens de eerste 3 dagen was om 4.25u nog niet iedereen gestart.) De eerste uren gingen redelijk goed, soms moest mijn medewandelaar aangemoedigd worden maar we kwamen om 9.00u in Grave aan waar we ongeveer 3 kwartier hebben gerust. (Advies: Rust tijdens deze dag wat meer je hebt toch een uur langer de tijd) Daarna begon de ellende, het gedeelte naar Beers werd een regelrechte ramp. Strompelden bereikte we Beers ongeveer 22 km voor het eindpunt. Het was ondertussen echter al half twee. (Tijdens latere versie van de Vierdaagse werd Beers steeds tussen 11.00u en 11.30u bereikt) Hier ook maar even uitgerust. Toen op weg naar de brug bij Cuyk in een werkelijk eindeloos langer lus waar geen enkel eet- of drinktentje meer stond. (Allemaal uitverkocht bleek tijdens latere versies van de Vierdaagse) Maar ik had nog steeds het idee dat we het wel zouden halen.
Na deze werkelijk eindeloze lus (ik val in herhalingen) kwamen we aan in Cuyk waar de brug al was verdwenen. (15.05u) We werden overgevaren (wat op zichzelf een heel leuke ervaring was) door Duitse militairen. Nog 4 uur voor de laatste 15 km. Maar we verloren al zoveel in de eerdere kilometers. Het voordeel voor ons was dat er natuurlijk nog maar weinig lopers onderweg waren zodat we hierdoor nergens groot oponthoud hadden. Ons grote nadeel was de temperatuur. En op dit moment knapte er iets in mijn. Mijn ouders stonden te wachten in Nijmegen samen met mijn zus en zwager. Zij verwachte dat wij tussen 4 en 5 uur zouden arriveren in Nijmegen. Die tijd kon niet meer worden bereikt en ik kon ze niet bereiken. (Ja toen waren er nog niet veel mobiele telefoons I!!!) Bovendien werd de frequenties van het aantal ziekenwagen ook steeds hoger. (Flauwvallende lopers maar zeker ook flauwvallende mensen in het publiek) De laatste 15 km leken zo nog wel 50 km. Om 5 uur bereikte we de scheidingsweg (officieel eindpunt van de Vierdaagse) maar toen moesten we nog 6 km defilé lopen. De vuilniswagentjes waren ook al begonnen met op opruimen van de straat, we moesten nog goed uitkijken of we ons niet zouden verstappen op bier en limonadeblikjes. En zou mijn publiek er nog staan? 6 km staat normaal gesproken voor 1 uur wandelen.
Iets voor 6 uur bleek ons publiek net te besluiten om maar naar huis te gaan, we waren waarschijnlijk uitgevallen dachten ze. Door echter toch nog maar één maal achterom te kijken zagen ze 2 op zombies gelijkende personen aan komen strompelen. Toch gaf dat weer zoveel moed dat de laatste 500m haast vanzelf gingen. Daarna zijn we naar de stationsrestauratie gegaan waar we de eerste 2 uur alleen maar vocht hebben gedronken en daarna met moeite 1 kop soep hebben gegeten. Maar onze medaille was binnen.
Tijdens deze eerste Vierdaagse was het liedje Sjeng aan de Geng erg populair. En de regel "Nog ene keer" deed me besluiten om in ieder geval in 1996 de Vierdaagse "nog ene keer" te lopen en dan hopelijk in wat betere weersomstandigheden. En dat heb ik ook gedaan. (en ook de 3de , 4de , 5de , 6de , 7de ,8ste , nogmaals 8ste en 9de keer).
In 2005 heb ik voor de 10de maal de Vierdaagse uitgelopen. Dit heb ik toen gekoppeld aan KWF Kankerbestrijding. (Motto “Ik loop voor goud en KWF Kankerbestrijding”)
18 juli 2006 is het weer zover. Voor de 11de keer trek ik dan alweer mijn wandelschoenen aan om wederom 4 maal 50 km te wandelen. Met het motto “11 Jaar Vierdaagse De Kroon op mijn werk” En weer ga ik voor mezelf bewijzen dat ik de Vierdaagse van Nijmegen aankan. En weer neem ik de zere voeten, pijnlijke spieren en blaren op de koop toe. Het is gewoon een verslaving geworden. Je moet wel gek zijn (van wandelen.)
Mijn belevenissen kunt u ook lezen op http://tinykouters.blogspot.nl
Tiny Kouters
Geen opmerkingen:
Een reactie posten