VEEL LEESPLEZIER
Na de Vierdaagse en de Strandzesdaagse was het tijd voor iets nieuws: de Eilandvijfdaagse.
Omdat er al een Strandvijf- en een Strandzesdaagse waren, kwam een zekere Eric samen met leden van de Strandvijf- en zesdaagse op het idee om een Eilandvijfdaagse te organiseren zodat de hele Nederlandse kust te bewandelen was.
Op 8 augustus was het dan zo ver. Om 14:00 uur vertrok ik naar Harlingen omdat er om 17:00 uur “ingescheept” zou worden. Bij aankomst was het al behoorlijk druk en kreeg ik de spullen die ik besteld had en de bescheiden voor de wandeltocht.
Er waren zes schepen , 2 “moederschepen” , 4 kleinere schepen en 140 wandelaars. Ik kwam op een moederschip met de toepasselijke naam “Waddenzee”. Het is een tweemaster clipper van 36 m lang en 150 ton.
Ik zag al heel wat bekenden van de strandzesdaagse die ik twee weken geleden gelopen had.
Omdat er een kabel brak waar het zwaard van het schip mee bediend werd zijn wij een uurtje later vertrokken naar Texel. Onderweg kregen wij een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, gemaakt door de twee koks die elke dag het diner maakten.
Na een uurtje of vier gingen we voor anker bij Texel waarna twee kleinere schepen zich aan ons vast maakten, zodat we van het ene op het andere schip konden stappen. Van de kapitein kregen we nog instructie wat wel en niet kan/mag.
Het is niet zo dat het schip in een rechte lijn van het ene eiland naar het andere eiland kan varen. Het schip moet in de vaargeul blijven. We moesten ook precies op tijd wegvaren en aankomen i.v.m. de getijden.
’s Morgens zijn we weer weggevaren en na een half uurtje kwamen we op de plaats aan waar we aan land werden gezet. Omdat de schepen niet te dicht bij de kust kunnen komen, moesten we overstappen op een 10-persoons speedboot, die ons naar de kust bracht. Daar stapten we uit in het water. Er werd altijd van tevoren gezegd, dat je je waterschoenen aan moest doen om te voorkomen dat je wandelschoenen zeiknat werden.
Op de kust stond het eten en drinken klaar voor de ochtend en de middag. Ook krijg je een bulletin mee met allerlei informatie zoals over het weer, nieuwtjes en het diner voor ’s avonds.
Na de voeten droog gemaakt te hebben, kun je gaan. Er loopt wel iemand voor, in het midden en achteraan met de eilandenvijfdaagsevlag, waar je tussen moet blijven. Maar meestal zie je die niet, omdat het wandelpeloton al snel heel ver uit elkaar ligt mede omdat het uitschepen wel even duurt.
Het een paar rusten o.a. bij ‘Beach Inn’ bij De Koog kwam ik bij de finish aan. De boten waren ondertussen naar de haven van Oude Schild gevaren waar wij met bussen naar toe zijn gebracht.
Met Chris, een medewandelaar, ben ik nog naar een dorpje in de buurt gelopen om wat inkopen te doen en een terrasje te pikken. ’s Avonds was het weer heel gezellig.
Op het schip zijn 2- en 4-persoonshutten. Deze zijn ingericht met stapelbedden. Ik lag in een stapelbed met drie andere, niet snurkende, mannen, waarvan een de voorzitter is van de strandvijfdaagse die gelopen wordt in Zeeland. Hij zou er voor zorgen dat ik daar volgend jaar aan mee kon doen omdat 400 deelnemers daar het maximum is. Dit in tegenstelling tot de S6D waar 1000 wandelaars aan kunnen deelnemen.
De volgende dag zijn we met de bus naar het strand van Vlieland gebracht. Aangezien het hoog water was, moesten we een heel stuk door het water lopen. Het is hier een militair gebied. Daar wordt met straaljagers op aangevlogen en met scherp geschoten. Dit gebied is alleen met de Vliehorst Expert te bereiken op tijden dat er niet geoefend wordt, maar wij kregen een militaire escorte. We moesten bolvormig lopen wat betekent dat we bij elkaar moesten blijven. Al de tijd dat we op het militair gebied liepen, vloog er een F16 rondjes om ons heen. Wel indrukwekkend. De afstand was vandaag 22 km. Het lopen op zand is heel divers. De ene keer is het hard, de andere keer veel losser, maar vandaag zakte ik soms wel 10 cm weg. Je moet vaak zoeken wat de beste plaats is om te lopen. Waar je ook op moet letten is dat je zoveel mogelijk vlak loopt omdat er heel veel stukken schuin lopen en dan krijg je problemen met de knieën of de heupen. Uit ervaring koos ik vaak voor het zwaardere, lossere zand dan te lopen op de schuine stukken.
’s Avonds zijn we naar Terschelling gevaren. De volgende ochtend, na de bekende rituelen, zijn we door een prachtig slingerpaadje over de duinen van een paar kilometer naar het strand gelopen. Het strand was wel 500 meter breed, ongelofelijk. In het begin veel rommel aan de vloedlijn. Het ene eiland is netter dan het andere, maar merendeels wel schoon. Na 30 kilometer en 2 rustplaatsen kwamen we bij elkaar om gezamenlijk te gaan wadlopen naar de schepen die daar voor de kust lagen. Het laatste stuk van de route was volledig onbewoond zodat je zelf moet zorgen voldoende water bij je te hebben. Dit stond ook in het eerder genoemde bulletin. We moesten geclusterd voor anker blijven liggen, omdat je moet wachten op hoog water. Om 21:00 uur dacht de kapitein te kunnen vertrekken maar na korte tijd liepen we vast op een zandbank. Muurvast zaten we. De kapitein probeerde van alles om los te komen, door het fokzeil te hijsen en zodoende meer wind te vangen, en hulp van een andere boot om ons los te trekken, maar niets hielp. We zagen ook dat verderop nog drie boten van ons vastliepen, echter die kwamen wel vlot los. Wij hebben uren moeten wachten totdat het water hoog genoeg was zodat de boot vanzelf loskwam. We waren al lang gaan slapen toen ik om 01:50 uur wakker werd van een flinke klap; het schip was aangekomen in Ameland. Wat er precies gebeurd is, weet ik niet.
De volgende morgen meteen de waterschoenen weer aan om de wandelschoenen droog te houden. Om 09:00 uur kon ik starten voor de tocht van 28 kilometer. Bij “The Sunset” bij Buren was de officiële rust. Daarna moesten we een stuk door de duinen in verband met drijfzand. Hier moesten we ook zelf zorgen voor voldoende water omdat er geen waterputten meer waren. Het laatste stuk was een natuurgebied waar strenge regels gelden. We moesten bijvoorbeeld een uur wachten omdat er duizenden vogels rustten “om de hoek”. Pas toen de vogels verdwenen waren konden wij het wad op voor de laatste kilometers wadlopen naar de schepen. Uiteraard moesten we de waterschoenen aan, omdat er op sommige plaatsen wel 5 tot 10 centimeter water stond. Omdat het laag water was moesten we tot 22:00 uur wachten, maar dat was geen probleem, omdat de voortreffelijke koks een ‘Captain’s Dinner’ hadden gemaakt, een driegangen menu bestaande uit een heerlijke carpaccio, kalfslende en ijs toe.
Op onze laatste dag vroeg opgestaan, maar om onduidelijke reden zijn we een uur later dan gepland vertrokken. Nadat we uit de speedboot waren gestapt konden we een half uur wadlopen, prachtig! Er groeien daar ook heel mooie planten, zoals de zee-anemoon. Ook waren er van die kleine plantjes die je zo kon eten. Omdat Schiermonnikoog één groot natuurgebied is moesten we weer tussen de voor- en achterloper blijven. Ook de politie was aanwezig, kennelijk om erop toe te zien dat er aan de voorwaarden van de vergunning werd voldaan. Omstreeks 11:45 uur waren we weer bij de boten. Daar hebben we nog lekker in het zonnetje kunnen liggen voordat we op de boten konden die ons terugbrachten naar Lauwersoog. Het zat erop…
Na de medaille-uitreiking en de diverse toespraken was het tijd om in een van de bussen te stappen die je, of naar het station van Leeuwarden of naar Harlingen, waar de auto’s stonden, bracht.
Ondanks al de nodige aanpassingen was het een geweldige, avontuurlijke wandel- en vaarvakantie geweest en ik wil iedereen en met name Eric, die dit in één jaar hebben georganiseerd, hartelijk bedanken. De Eilandvijfdaagse werd mede mogelijk gemaakt door medewerkers van de strandvijf- en zesdaagse, Staatsbosbeheer, Defensie, Politie, Natuurmonumenten, diverse strandpaviljoens, Wandelsport Friesland, KNBLO, diverse sponsoren en de allerbelangrijkste: de vele vrijwilligers.
Voor mijzelf was deze Eilandvijfdaagse in zoverre speciaal omdat ik pas op een van de vijf eilanden was geweest, op Texel, met het jaarlijkse uitje van WSV WIOS ’81.
Koos van der Maden Wijchen, aug. 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten