'Een paar kilometer kan ik er nog uitpersen'

Bron : Gelderlander
Soms komt het applaus niet van de toeschouwers, maar van de lopers zelf. Dat is het geval bij bejaardenhuis Sint Jozef in Wijchen, waar twee bewoners om negen uur gisterochtend de motregen trotseren in de tuin.

Mevrouw Jansen (84) en buurvrouw Kooijmans (83) zitten op tuinstoelen onder twee paraplu's naar de voorbijtrekkende lopers te kijken. Dat levert veel zwaaiende handen en opgestoken duimen op.

"Van een beetje regen smelten we niet", zegt Kooijmans ferm. "Je kunt je er op kleden. Ik kijk al dertig jaar naar de Vierdaagse. Tot twaalf uur blijf ik zitten, dan krijgen we binnen koude schotel."
In het centrum worden de wandelaars onthaald door een golf van geluid. Elke twintig meter staat er wel een muziektent of een blaaskapel. Una paloma blanca gaat naadloos over in Yesterday van The Beatles. Op de terrassen van de cafés klinkt applaus.
Daar geniet Karin Wierks (16) uit Dordrecht het meest van. Waar ze drie keer de dertig kilometer uitliep, begint ze dit jaar voor het eerst aan de veertig. In haar eentje. "Dat vind ik niet erg hoor. Ik heb nu het gevoel dat ze alleen voor mij klappen. Daar doe je het voor. Er staan ook veel meer mensen langs de route van de veertig kilometer."
Buiten de Vierdaagse loopt ze weinig. "Als je traint, staat er niemand langs de kant en is er geen muziek. Dan maak je dit allemaal niet mee ", zegt ze, terwijl ze naar het publiek op de markt wijst.
Bij de EHBO even verderop blijkt dat de traditioneel zware tweede dag zich laat voelen. De bankjes in de legertent raken langzaam vol. Erik Tijssen (33) uit Kesteren laat even naar zijn knieën kijken. "Het is een oude blessure die opspeelt en die je bij elke stap voelt. Ik wil zeker weten dat er niets kapot gaat als ik doorloop." Even later komt hij opgelucht terug. "Ik mag door, de spieraanhechting is alleen geïrriteerd. Vandaag gaat het in elk geval wel lukken. Die paar kilometers kan ik er ook nog wel uitpersen", zegt hij over de resterende zestien kilometer.
's Middags worden de regenjassen verruild voor zonnebrillen. Om half vijf lopen de binnenkomers in Nijmegen niet meer zo soepel. Peggy Gerritsen (41) leunt met een vertrokken gezicht tegen een muur. "Ik durf niet te gaan zitten" , zegt ze half lachend. "Ik ben bang dat ik dan niet meer op kan staan." Voorzichtig laat ze zich op de grond zakken. Schoenen uit en voeten op het muurtje. "Het is mijn eerste Vierdaagse, maar vandaag was een verschrikking. Al mijn spieren doen zeer. Ik ben heel benieuwd hoe ik dit morgen weer ga doen."