Verslagen Nijmegen Wandelt

Omdat ik dit jaar verslaggever was van Nijmegen Wandelt staan in deze weblog mijn verslagen die ik heb ingezonden. Ik zal er ook al de foto's bijplaatsen die ik heb opgestuurd, bij Nijmegen Wandelt heeft men een selectie gemaakt.
Dag 1: Goedbedoelde adviezen en een kapot fototoestel 
Om 4.14u begon voor mij deze editie van de Vierdaagse van Nijmegen. Op de wedren stonden adviezen zoals “neem droge sokken mee”, “rust niet te lang bij slecht weer”. En natuurlijk had ik me ook voorbereid op een flinke regenbui in de middaguren. Want meestal ben ik tussen 15.30u en 16.00u binnen op de eerste dag.
De eerste dag, de Dag van Elst. Deze dag liep ik dit jaar voor de 17^de maal. In de bus van Beek waar ik slaap zei een man dat hij dit jaar niet voor de 9^de maal liep, maar voor de laatste maal. Want ieder jaar doemt bij de wandelaars die de vierdaagse al eens hebben uitgelopen de gedachte “Waar zijn we weer aan begonnen”.
De dag begon uiteraard nog in het duister maar toen het na enkele uren licht begon te worden brak al direct het zonnetje door. En dat bleef eigenlijk bijna de hele dag zo. Alle dorpen Lent, Bemmel. Huissen en Elden hadden weer goed uitgepakt.
In Elst werd ik door een meisje gevraagd of ik met haar op de foto wilde voor KWF Kankerbestrijding voor €1,-. Omdat ik dit doel een warm hart toedraag deed ik het meteen.

Ik weet niet of dit een eenmalig actie was in Elst, of dat we haar later deze week nog zien in meerdere plaatsen. Anders moet je het zeker doen voor dit goede doel.

Ook stond er nog een “watermeisje” dat zich liet fotograferen.

Ja fotograferen, want na Elst liepen we verder richting Valburg en Slijk-Ewijk. En net voor Slijk-Ewijk begaf mij fototoestel het. Dus geen foto’s dit jaar vanaf Slijk-Ewijk. Ik kan er voor mijn weblog (zeker na de Vierdaagse kijken voor meer foto’s en een groter verslag  tinykouters.blogspot.nl ) een aantal van mijn broer lenen.

Na Oosterhout te zijn gepasseerd kwam de dijk. Die valt toch ondanks de ervaring ieder jaar weer tegen. Uiteindelijk was ik 16.04u binnen, de normale tijd van de afgelopen jaren. Beetje pijn aan de knie maar dat mag geen naam hebben.

Daarna even een nieuw eenvoudig toestel gekocht voor de komende dagen om toch foto’s te kunnen maken voor dit verslag. Zo werd het een dag van goed bedoelde adviezen en een kapot fototoestel.

Op naar dag 2 De Dag van Wijchen, succes allemaal. 

Dag 2: Opgeven en de andere manier om in Wijchen te komen

Vol goede moed stond ik deze tweede dag op om me bij de wedren te melden. De  eerste dag was goed verlopen. Om 4.14u werd ik gescand en kon de Heyendaelseweg worden afgewandeld. Dat is altijd wel een beetje saai omdat hetzelfde stuk ook tijdens dag 3 en dag 4 wordt afgelegd. Het tempo zat er goed in ondanks dat ik toch wat last had van mijn linkerknie. Tot de 4 kilometer. Ineens werd de pijn in de knie zo erg dat ik bijna geen stap meer kon verzetten. Omdat ik dacht dat het zo wel over zou gaan, het gebeurd wel meer dat er even pijntje optreden. Maar al snel begreep ik dat het niet goed zat. Bij iedere stap werd de pijn erger, het leek wel of het geblokkeerd raakte. Dus ik besloot mijn broer te bellen die nog niet zo ver voor me liep om de situatie uit te leggen. Ik besloot met grote tegenzin om toch maar verstandig te zijn en de strijd te staken. Ik moest alleen wel terug naar de Wedren. Ik deed hetzelfde stuk waar ik eerder 45 minuten over had gedaan in ruim 1½  uur. Het was dus echt niet goed. Omdat de post op de Wedren pas om 11 uur open ging besloot ik even wat te rusten en daarna op de trein richting Wijchen te stappen. En zo kwam ik toch in Wijchen alleen niet op de manier zoals ik had gewild. Bij de Rode Kruis Post hebben ze even gekeken. Het advies was om er mee te rusten en steeds slechts korte stukje te lopen.

Wel raar om nu in Wijchen de Vierdaagse van de andere kant te zien. De doorkomst waarbij de grote groep zo tussen half tien en twaalf uur voorbij kwam. En ook Dhr. Van der Lans werd geïnterviewd. Hij is de man die dit jaar voor  de 64^ste maal de Vierdaagse wil voltooien. 

Rond half een nam ik de trein weer richting Nijmegen waar ik nog even naar de binnenkomst van de wandelaars heb gekeken. Omdat het Roze Woensdag was hadden veel wandelaars iets roze aan.

Dus is het allemaal niet gegaan zoals van tevoren bedacht. Maar ik zal de derde en de vierde dag een impressie geven van een aantal doorkomsten. Waar moet ik nog even bekijken.

Voor iedereen heel veel succes met de Zevenheuvelen.

Dag 3: Andere Zevenheuvelen en een forse stortbui

En dan wordt je wakker rond half 3 de normale tijd om op te staan. Maar het is na  gisteren niet meer nodig. Dus kon ik me (helaas) nog een keertje omdraaien. Omdat dit ook niet echt lukte ben ik maar even foto’s gaan kijken op de laptop.

De indeling van de dag werd anders. Ik probeerde naar Groesbeek te rijden om mijn broer aan te gaan moedige met zijn eenzame kilometers. En na een tijdje bleek dat je bij de Zevenheuvelenweg kon parkeren. Heel mooi, want je stond al direct op het parcours. In Groesbeek zag ik rond half tien de vroege wandelaars al voorbij komen. En dat ging uren zo door. Het was een gezellige boel, dat ik ook gewend was van de 14 maal dat ik deze dag wel succesvol had afgelegd.

Toen mijn broer voorbij was gekomen, reed ik terug naar Nijmegen. Hij had het moeilijk, dus in Nijmegen probeerde ik hem nog even op te vangen. Tijdens de rit naar Nijmegen sloeg het weer om. Er kwam een stortregen over de wandelaars. De regen die al dagen was voorspeld. Zodoende haalde de laatste wandelaars een nat pak. Maar ze werden gelukkig goed bemoedigd door de supporters langs de kant. Morgen is er voor de doorzetters een nog grootser onthaal.

Op de Wedren was het een vrolijke boel en een dweilorkestje stond zelfs op de tafels te spelen om de wandelaars te belonen voor de prestatie.

En wat mijn knie betreft, het gaat al wel beter (had ik misschien toch …, maar gisteren kon ik echt bijna geen stap meer zetten zonder het gevoel door het gewricht te gaan)

Morgen de Gladiolen, iedereen, maar zeker mijn broer veel succes met het voltooien van de Dag van Cuijk. (En de Vierdaagse)

Dag 4: Dagje Cuijk en triomf op de Via Gladiola

Vandaag ging de Vierdaagse richting Cuijk. Al rond een uur of negen besloot ik de trein richting deze Brabantse stad te nemen. Als eerste moest ik nog iets ‘goedmaken’ van 1995. Toen was ik tijdens mijn eerste Vierdaagse zo laat in Cuijk dat de brug al was afgebroken. Toen ben ik overgevaren. Nu kan ik ook zeggen dat ik 14 maal de Vierdaagse heb uitgelopen en ook 14 maal de brug bij Cuijk ben overgestoken. In Limburg keek ik naar het uitzicht op Cuijk. Overigens zou er op de brug nog een trouwerij plaatsvinden. Tenminste als we het onderstaande spandoek mogen geloven.

Later heb ik mijn broer opgewacht in Cuijk. Het ging beter tijdens deze 4^de dag. Toen hij was gepasseerd, vlug terug naar Nijmegen om op de Via Gladiola de doorzetters lopen aan te moedigen. Nu langs de kant. Maar je weet precies wat de wandelaars voelen, de vermoedheid, de pijntje. Maar ook het gevoel wat bij het liedje “We zijn er bijna, maar nog niet helemaal” Al dat gezang en de muziek geeft je vleugeltje.

Ik ben een heel stuk de wandelaars tegemoet gelopen en heb op mijn broer gewacht. Die kwam rond 4 uur langs. Deze Vierdaagse was voor hem een succes, voor mij een teleurstelling. Maar een ding is zeker, volgend jaar ga ik de 15^de Vierdaagse WEL halen.
Iedereen die de tocht heeft uitgelopen van harte gefeliciteerd.
En binnenkort komen er foto’s en een groter verslag op mijn weblog tinykouters.blogspot.nl Kom zeker eens een keer kijken.  
Dit waren de verslagen voor de website van Nijmegen Wandelt.