Wandelleed op 'zwaarste dag'

De massagetafels liggen vol, 's middags op de Wedren. Een wandelaar strompelt naar de bar toe om daar maar een colaatje te bestellen. " Anders val ik meteen om.".

 

 

Er gebeurde niks raars dit jaar op de eerste dag dus er kwam gewoon een tweede. Een tweede dag die traditioneel als het zwaarste wordt gezien. Mentaal gezien dan. Al een flink aantal kilometers in de benen, nog twee dagen te gaan en een erg saaie route.
De vermoeidheid op deze Dag van Wijchen is te merken aan het beperkte geluid dat geproduceerd wordt door de wandelstoet. Voor het publiek maakt het niets uit. Zeker niet in Wijchen zelf, waar de terrassen al om negen uur 's ochtends stampvol zitten. Van een actief rockbandje gaat de muziek over in een stel blaasinstrumenten als ineens de muziek van een café tussendoor komt.
Het is net zo gevarieerd als de toeschouwers. In een tent langs de weg klappen een stel bejaarden vanuit hun rolstoel de wandelaars toe, aan de overkant is de aandacht van een groep jongeren aan een hangtafel meer gericht op het zoveelste biertje van deze ochtend.
Middenin Wijchen komt de muziek ineens heel dichtbij als een Jamaicaanse band al trommelend midden over de weg loopt. De wandelaars kunnen nog makkelijk opzij want erg druk is het op dat tijdstip nog niet.
Vlak na Wijchen blijkt dat het er niet bij iedereen vrolijk aan toe gaat. Een militair ligt op de grond met zijn benen omhoog. Zijn verbeten blik belooft weinig goeds voor het vervolg van de tocht. Dat geldt ook voor zijn collega die wegens een blessure de laatste vijftien kilometer af moet leggen op krukken.
De tocht loopt verder naar Beuningen. Daar blijft het dragen van een NEC-shirt tijdens het lopen niet onopgemerkt. "Zo'n thuiswedstrijd loopt toch net wat makkelijker' wordt er in plat Nijmeegs toegeroepen. Een vader wijst zijn zoontje er op dat dát nou de juiste club is.
Na een kort stuk door Weurt, waar de tocht over de niet heel stevig lijkende noodbrug bij de sluis niet voor iedereen ontspannen verloopt, lonkt Nijmegen alweer. Bij de eerste straten van de Keizerstad staan alle deuren van de huizen open en zit iedereen buiten op straat.
Dit keer komen de wandelaars voor het eerst via de Waalkade het centrum binnen. Het lijkt een succesvolle verlegging van de route.
De wandelaars die halverwege de middag nog bezig zijn aan hun tocht hebben het zwaar. De temperatuur is flink gestegen en via de nieuw geplaatste informatieborden wordt geadviseerd extra te drinken.
Nog even een kuitenbijter (de Voerweg) en de finish is daar.
Een meisje heeft met moeite de Wedren gehaald en is driftig op zoek naar een massage. "Anders kan ik morgen niet starten." Maar met een mooie dag voor de boeg is het te hopen dat het lukt. Want wie het leed van Dag 2 overleeft, mag alvast dromen van de Via Gladiola.