Zondag 15 juli 2007

 

 

Morgen vertrekken we weer naar Nijmegen. Mijn maandelijkse nieuwsbrief is net verzonden. Hoe zal het dit jaar gaan verlopen, de Vierdaagse? Het is de laatste weken in ieder geval niet zo warm als vorig jaar. Vorig jaar toen ik ook op de zondag voorafgaande aan de Vierdaagse zat te bedenken hoe het zou gaan was het al enkele weken zeer warm.   

 

Ik heb genoeg getraind en neem mijn verantwoording dat ik dit jaar meedoe aan de Vierdaagse. Die verantwoording nam ik ook in 2002 toen ik besloot de 3^de dag even voordat ik richting Groesbeek zou gaan te stoppen. Ik spreek de hoop uit dat ik dit jaar de verantwoording zelf ook mag nemen of ik doorga of stop en dat ik door de omstandigheden die zich vorig jaar hebben afgespeeld niet gedwongen zal worden door de organisatie om te stoppen.

De organisatie heeft er alles aan gedaan om een debacle als vorig jaar te voorkomen. Ongetrainde wandelaars ziet men het liefst ook niet verschijnen.

 

Maar ik wil hier ook even kritisch noot plaatsen naar de media. Vooral het SBS6 vierdaagsejournaal geeft al jaren een beeld van de Vierdaagse dat het één en al feesten en dansen is. Natuurlijk is het een groot feest maar degene die u s’avonds ziet dansen zijn in de meeste gevallen niet de deelnemers zelf. Bedenk zelf hoe u zich zou voelen na 30 , 40 of 50 km lopen. Dit beeld heeft er wel voor gezorgd dat de Vierdaagse door een aantal werd gezien als “dat doen wij wel even.”

 

En ook berichten die in bv. De telegraaf verschenen over het feit dat de 1^ste dag zou worden ingekort. Bedenk goed wat dit voor invloed kan hebben op ’n organisatie. Die kan denken van “jullie beslissen niet over de te lopen afstanden tijdens de Vierdaagse.” En gelijk hebben ze, laat het organiseren bij degene waar het hoort.   

Kortom laten we de Vierdaagse positief en reëel benaderen. De vreugde maar ook de pijn. Als je zoals ik 200 km moet gaan lopen zijn er echt wel diverse moment dat je erdoor heen zit in zo’n saaie lus (waar je SBS6 nooit ziet !!!!!) , je over het dode punt heen moet , je voeten zeer doen van de blaren , je spieren pijn gaan doen maar er zijn ook momenten van vreugde waarbij ik denk aan de doortochten door de etappeplaatsen , de Zevenheuvelenweg , de brug bij Cuijk en natuurlijk de Via Gladiola waar je al je pijn vergeet en ik dit jaar hoop “De Kroon Op Mijn Werk te zetten.”

 

SUCCES ALLEMAAL