De laatste dag van deze Vierdaagse en voor mij moest dit de voltooiing worden van mijn 3de lustrum en mijn laatste 4*50km.
Nog eenmaal langs Grave, Gassel en Vianen. Waar ik de lus van donderdag als kiespijn zal missen, is dit wel een leuke lus. Zeker omdat je 4 plaatsen (de drie eerder genoemde en Beers) bezoekt die erg enthousiast zijn. Er zijn wel mindere stukken, maar die zijn niet zo lang. Of dat gevoel moet komen omdat het einde gaat naderen.
Vandaag besloten we met de auto naar Nijmegen te rijden en deze te parkeren ongeveer 2 kilometer van de start.
Dan hoeven we bij terugkomst niet op bussen te wachten, die vaak ook een hele omweg maken. Later hoorden we van medewandelaars dat we gemist waren bij de bus en dat de bus zelfs even had gewacht.
Gestart, nog 50 kilometer te gaan.
Op naar Hatert en Weezenhof.
Applaus en er werden koekjes uitgedeeld.
Nadat we gestart waren liepen we tot de stadsdijk weer hetzelfde als de tweede dag.
Voorwaarts mars.
Er kwamen veel millitaire groepen voorbij.
Militairen starten in Heumensoord
Bij de Vierdaagse zie je allerlei soorten vlaggen.
Net voor de stadsdijk werd de eerste rust gepland. Een jongen in militair tenue was van alles aan het verzamelen.
Grote militaire rustplaats.
Na de rust liepen we naar Sint Walrick en daarna naar Overasselt.
Hup Holland? Zeker voor 2014? Of voor de Olympische Spelen in Londen.
In Overasselt werd ook weer even herinnerd aan de afstand die ik moest wandelen.
De laatste maal rechtsaf voor mij, richting Nederasselt en de brug bij Grave. Volgend jaar “eindelijk” linksaf richting Linden.
Even wat drinken aangeven.
Deze koe bekijkt de wandelaars en denk, ik hou het rustig vandaag.
Even later volgt de tweede rust van de dag. Een minuut of tien zitten op een muurtje en kijken hoe het met andere wandelaars gaat.
Vol goede moed stappen we verder.
Is de Brug bij Grave al te zien?
Ja, in de verte.
Ook nog wat eten. Daarna richting de Brug bij Grave wandelen. Hoewel de brug al vlug in de verte te zien is, duurt het altijd nog even voordat we er zijn.
De brug bij Grave.
De Brug brengt ons weer in Brabant, onze “thuisprovincie”.Toen ik de brug bij Grave opliep, zond ik een SMS met “Brug bij Grave” naar mijn moeder. Ze was onderweg naar Cuijk en had zo een indicatie waar we waren.
De Maas
Brabantse bodem bereikt.
Even een foto maken van het monument uit de 2de wereldoorlog.
De straten van Grave zijn heel vervelend na vier dagen wandelen vanwege de kinderkopjes. Je voelt dan je blaren pas goed. Gelukkig voor de laatste maal.
Het publiek was enthousiast, maar al heel vlug liepen we Grave uit.
Aan de rand van Grave wachtte mijn broer op het muurtje waar we ieder jaar weer even onze rust nemen. Weer even kijken naar de wandelaars die de tocht naar Gassel gaan inzetten.
Even op gang komen en dan richting Gassel.
Na een kwartiertje doen wij dat ook. We krijgen nog drinken en fruit van de militairen.
Moeten we nog ver naar Gassel?
Tijdens de route naar Gassel kwamen we het Jan van Vulpen Action Team nog tegen. (Bomûh zagiiiih). Wat een reclame, maar soms merk je toch wel dat het wandelaars gaat irriteren.
Gassel werd wat later bereikt dan de afgelopen jaren. Maar het ging nog gewoon goed.
Al snel waren we Gassel weer voorbij en werd de tocht naar Beers ingezet.
Op een bepaald moment zag ik twee militairen even met de voeten omhoog. Vandaag kon dat het weer was in tegenstelling tot de Dag van Groesbeek goed.
Beers komt in zicht.
Tussen Gassel en Beers kwam ik ook een meisje tegen dat het duidelijk heel moeilijk had.
Haar knieën waren ingetapet en het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze moest duidelijk de pijn verbijten. Ik probeerde haar te bemoedigen, maar ze leek er geen acht op te slaan. Na Cuijk wordt het leuker, dan is er muziek en publiek, probeerde ik haar moed in te praten. Ze reageerde niet. (Later begreep ik ook waarom, omdat ze een oranje T-shirt aan had, denk je al snel dat ze uit Nederland komt, maar ze bleek later bij een interview op Omroep Gelderland Engels te praten). De bedoelingen waren in ieder geval goed. Omdat het interview in de laatste kilometer van de 4Daagse was, kunnen we concluderen dat ze het wel gewoon heeft uitgelopen.
Net voor Beers belde mijn broer. Hij bleek niet zo ver voor mij te lopen . Hij zou wachten bij Bakker van Dijk voor het gebruikelijke puddingbroodje.
De kerk van Beers staat in de steigers.
In Beers aangekomen kwam de 40 kilometerroute er weer even bij om daarna weer via een kortere route naar Cuijk te wandelen.
Voor mij brak de LAATSTE extra 50 kilometerlus aan.
Maar eerst nog even het puddingbroodje en een rustmoment.
Daarna via Vianen richting Cuijk. Gelukkig is deze lus niet meer zo groot als de eerste twee jaar (1995 en 1996) dat ik de Vierdaagse liep. Zeker in 1995 was dat een hel. Het was toen ook erg warm.
Ook dit paard bleef rustig in de wei staan, geen 50 kilometer vandaag.
Toen ik door Vianen liep heb ik weer een SMS naar mijn moeder gestuurd met de mededeling dat het nog een kwartiertje zou duren voor we in Cuijk waren.
In Vianen werden we gecontroleerd, nog 17 kilometer te gaan.
En na een klein kwartiertje waren we bij mijn moeder en haar vriendin.
Foto moeder
Foto moeder
Foto moeder, hier blijkt dat ik toch een beetje schuin ben gaan lopen. Beetje in de rug.
Foto moeder
Even wat drinken en het wisselen van shirt.
Foto moeder
Om Linden volgend jaar welkom te heten, de laatste lus is bijna voltooid. Bij het uittrekken van mijn eerste T-shirt had ik mijn petje afgezet en ook in mijn rugtas gedaan. Die was ik dus later kwijt. Ondanks dat we iets later in Cuijk waren namen we toch de tijd om even te rusten en bij te praten. Ik begon te beseffen dat het 3de lustrum dit jaar echt ging lukken.
Volgend jaar ECHT 40 kilometer, kan het nog niet helemaal bevatten.
We namen afscheid van mijn moeder en haar vriendin om verder te lopen richting het centrum van Cuijk.
Einde van de laatste "extra" lus.
De laatste lus was daar ook voltooid, de 40 kilometer sloot weer aan bij ons. Dat betekent dus dat er volgend jaar even gekeken moet worden waar we afspreken. Nu was dat nog net op de 50 kilometerroute. Misschien moet ik even teruglopen. Maar daar heb ik nog een jaar voor om over na te denken.
In Cuijk zelf is het ook altijd gezellig druk.
Nog even wachten voor de spoorwegovergang, dus achterom kijken naar de 40 kilometerwandelaars die aansluiten.
Het Brabantse land zullen we maar zeggen.
Feest en muziek in Cuijk.
Langs de burgemeester in het centrum van Cuijk.
Het Brabantse land dat we ook snel weer gaan verlaten.
De twee torens van Cuijk kwamen al in zicht.
Nog even genieten van de muziek in Brabant.
Zoals ieder jaar is er een brug over de Maas geslagen.
Terugkijken op de kerk van Cuijk
Het eerste jaar (1995) toen ik met John de Mooij liep was de brug al niet meer aanwezig, we waren toen pas om 15.05u bij de Maas.
Filmpje Brug Cuijk 2012
Nog even in Brabant en dan door naar Limburg.
Limburg is aan de overkant al te zien.
Toen werden we overgevaren. We mochten toen (vanwege de hitte) tot 19.00 uur binnenkomen. Dus dat was voor 16 kilometer nog een kleine 4 uur, dus te doen , al beseften we dat toen niet echt.
Op de brug werd ik weer een beetje emotioneel, het gaat dus echt lukken dit jaar. Geen noemenswaardige problemen met de knie. Dat had ik eind 2011 niet meer gedacht. Toen leken de knieproblemen langdurig te zijn. Ook de fysiotherapie leek weinig te helpen.
Terugkijken richting Brabant.
Er komen nog veel wandelaars over de brug de komende uren.
Nog even een stukje langs de Maas wandelen.
De eerste gladiolen zitten al achterop de tas.
Dit stukje is altijd erg druk met wandelaars en ik ervaar het al jaren als het laatste stukje wat “saai” is. Er staat hier nog bijna niemand aan de kant.
Volgens mij was deze vrouw twee dagen geleden in het roze gekleed, nu in het groen.
Alhoewel is “saai” ook niet het juiste woord zeker als je aan andere saaie stukken (lus 3de dag bijvoorbeeld denkt). En nu weet je ook dat vanaf Mook het steeds drukker langs de kant wordt. Er komen steeds meer aanmoedigen, muziekgezelschappen en gladiolen. Gladiolen, de Vierdaagsebloem. De uitspraak is dan ook De dood of de gladiolen. Kortom op naar de gladiolen.
Wat zijn "De Letste Loodjes" zwaar.
Maar door de muziek voel je de pijn minder.
Wandelen naar het centrum van Mook.
Al wandelend werd het centrum van Mook bereikt en ik besloot even te rusten.
De muziek was even gestopt.
Mijn broer liep al voor mij omdat we vanaf Cuijk hadden besloten ieder op eigen tempo naar Nijmegen te gaan.
Ervaring leerde namelijk dat door de steeds toenemende drukte je elkaar toch steeds kwijt was. En vaak komen dan de SMS-berichten ook niet of later door.
Je zag al steeds meer gladiolen.
Na ongeveer 10 minuten liep ik verder van Mook naar Molenhoek.
Zang
Wederom Free Hugs, ze gaat voor de mannen staat op haar bord.
Langzaam beginnen wandelaars zicht op te maken voor de Via Gladiola, men verkleed zich, zet een ander hoofddeksel op.
Uitgetwisterd na 160 kilometer.
Nog meer gladiolen.
Pak gerust een versnapering
In Molenhoek worden voorbereidingen genomen voor de laatste kilometers. Even opvallende outfit aan.
We moesten blijven lachen, dat lukte me wel ondanks de blaren.
Ook kwamen er steeds meer bandjes en was er zang.
Bennie Solo
IJskoud bier.
Oet Twente komen deze pink devils.
Staat daar nu een banaan langs de weg?
Ineens was ik al bij de KNBLO-tent, ik wilde alleen even mijn kuiten laten behandelen met Perskindol. Geef een heerlijk koel gevoel. Mijn broer zat daar ook maar hij besloot verder te wandelen. Dat deed ik ook, ik had pas gerust. En rusten is op dit moment wel leuk, maar om dan weer op gang te komen, je voet iedere spier.
Rustig liep ik door naar Malden. Half in heb ik nog even gerust.
Bloemen te koop.
Daarna een sanitaire stop, waar ik door een redelijk aangeschoten supporter bijna uit de toilet werd gegooid, doordat hij voordrong. Toen ik zei dat ik echt voor was stootte hij mij aan (kon amper op zijn benen staan) en viel zelf uit de toilet.
Welkom in Malden.
Deed me een beetje denken aan 1995 toen ik ook in Malden nog even werd verblijd met een dronken toeschouwer die het toch nodig vond om even op mijn tenen te gaan staan.
De Piazza Maldiola
Nog even het vocht aanvullen.
In Malden wandel je ongeveer 3 kilometer.
En het staat ook vol met publiek, zeker vandaag met het prachtige weer. Geen regen.
In het centrum worden er traktaties aangeboden ...
... en ook weer Free Hugs.
En ook werd er gedanst als de agenten ons even moesten tegenhouden om ander verkeer de gelegenheid te geven door te rijden.
Er werd geroeid, het werd een steeds groter feest.
Het is al supergezellig in Malden, dat beloofd wat voor Nijmegen zelf.
Vijfentwintig keer, voor mij in 2022?? (Tijdens mijn laatste 40 kilometer??)
De muziek bleef feestelijk en ook het weer was goed.
Zelfs zitten en aanmoedigen kan vermoeiend zijn.
Het publiek en de muziek deden je blaren steeds meer vergeten, nog 6,3 kilometer te gaan.
Aan het einde van Malden nader je de laatste controle. Hier heb je de Vierdaagse gehaald, alleen nog even zorgen dat je uiterlijk 18.00u de medaille of nummertje hebt opgehaald.
Deze man viel door het gewicht van zijn vlag bijna in een afvalbak.
Wandelaars worden aangemoedigd door deze dames om over een verhoging te wandelen.
Ter hoogte van de Intratuinvestiging waren meisje de wandelaars aan het verleiden om over een verhoging te wandelen.
En een aantal doen het ook, de pijn wordt vergeten.
Afhankelijk van de pijn en fut die de wandelaars hadden, deed men dat.
Hoera het is vrijdag.
Free Hugs, maar nu voor de toeschouwers.
Nog meer wandelaars hadden zich verkleed, er waren zelfs smurfen aanwezig.
Hier zag ik ook het Engelse meisje (Rose) dat het net voor Beers al heel moeilijk had. Ze was ook aangekomen op de Via Gladiola.
Zwaaien naar de wandelaars, zie ik daar een bekende?
Nog even registreren voor de thuisblijvers. Ze kunnen ons volgen op internet.
Nog even uitrusten, voor daadwerkelijk de Via Gladiola en het grote feest te gaan ervaren.
Sommige wandelaars lieten wel goed blijken dat vrijdag hun favoriete dag was.
In de verte zien we de Scheidingsweg.
De Via Gladiola komt in zicht.
Opstaan was, zoals een toeschouwer ook al aangaf toen ik ging zitten even een probleem.
Maar Free Hugs en een aanmoedigingskaartje moesten me door de laatste 5 kilometer helpen. Op naar de Via Gladiola.
Laatste militaire rustplaats. Hier eindigt officieel de Vierdaagse voor de militairen en krijgen ze hun kruisje.
Eindelijk de Via Gladiola.
Filmpje wandelaars vanuit de lucht: Burg Cuijk - Finish
Geen opmerkingen:
Een reactie posten