Bij deze wil ik mijn medeleven betuigen aan de familie en bekenden van de wandelaars Reyn Kussy en Wim Lankreijer die gedurende De Dag van Elst zijn overleden.
Hieronder vindt u mijn belevenissen gedurende deze Zwarte Dinsdag.
Wekker gezet om 2.45u , aangekleed , rustig wat gegeten (al kan ik dat moeilijk zo s’morgens vroeg). Om iets voor half vier naar de start. Het was nog niet zo warm, het viel zelf wel mee. Het was het begin van een dag die heel triest zou eindigen.
De 1ste uren zouden we toch nog een beetje in een wat aangename temperatuur kunnen lopen. Om 4.28u was mijn startkaart gescand en konden mijn broer en ik beginnen aan de Dag van Elst. Op naar de Waalbrug. Uiteraard was het beroemde trappetje dit jaar weer afgesloten en bewaakt door 2 agenten. In Lent was de Begoniastraat weer voor de 11de maal versiert. Omdat ik voor de 11de maal de Vierdaagse wilde uitlopen heb ik hier enkele foto’s van gemaakt.
De tweede plaatst die we aandoen is Bemmel. Hier waren we om iets over zes.
Hier is traditioneel de Zwitserse week. Eindelijk eens een foto van een spelende harmonie want vaak waren ze net even aan het pauzeren toen we voorbij kwamen. Op naar Huissen bij Arnhem. In dit lange gedeelte dat ook langs de rijksweg loopt kwam Bosso puur toevallig naast mij zitten en we spraken even over het 1ste gedeelte van de tocht. Het ging eigenlijk nog best goed , het was wel warm op dat moment maar niet te warm.
Toen we Huissen waren gepasseerd liepen we naar Elden.
In Elden hebben we voor de 2de maal gerust. Daarna op naar Elst waar deze dag naar genoemd is. We mochten dit jaar niet over het spoor dus moesten een beetje omlopen om onder het spoor door te kunnen. Een goede oplossing denk ik. (Overigens stond op de wedren een mededeling dat men zich aan de verkeersregels moest houden en dat deelnemers die over een spoorwegovergang liepen terwijl het rode licht brandt gediskwalificeerd zouden worden.)
Toen ik in Elst kwam was het al redelijk warm geworden. De combinatie van warmte en drukte deed me niet goed. Omdat ik even tevoren mijn flesjes met water had gevuld en mijn broer was kwijtgeraakt besloot ik een schaduwplek uit te zoeken. Dat was na een boog die over de weg was gespannen. Enkele meisjes zagen dat ik behoefte had om te gaan zitten, ze boden mijn een stoel aan, gaven appelsap en papieren zakdoekjes om mijn gezicht af te doen. Ze keken nog even naar mijn T-shirt en zagen daar de plaatsen staan die we vandaag zouden passeren. Ze vroegen of ik voor iedere dag zo’n shirt had. Ik bevestigde dat. (Ik hoop dat ze ook mijn weblogadres hebben gelezen want ik wil ze bij deze bedanken voor de zorg.) Toen mijn broer langsliep zijn we weer verder gegaan. Maar echt goed ging het op dat moment niet. Gelukkig waren we dicht bij de verzorgingstent van Floor (eigenaar van de 3 Weesgegroetjes een café in Roosendaal). Hier was voor de 3de maal weer goed gezorgd. Mijn moeder en zus zaten er ook nog. Mijn moeder haalde wat drinken voor mij en ik begon weer wat op te knappen. Ik denk dat ik zeker 20 minuten heb gerust. Nadat ik naar de toilet was geweest liepen we verder, ondanks dat het beter ging had ik op ‘n gegeven moment het gevoel dat ik al door Valburg was gelopen en dat bleek nog niet zo te zijn. Gelukkig besefte ik dat na Valburg de weg richting Slijk-Ewijk niet zo ver weg was. Maar op het bord stond Oosterhout 9 km (toch of heb ik dat verkeerd gelezen) Maar na een half uur tot 3 kwartier was het ineens nog maar 3 km. Dat gaf me weer moed. Zeker toen ik net voor Oosterhout nog even naar het toilet was geweest. In Oosterhout heb ik nog even op een muurtje gerust, ik heb mijn broer gebeld die dit niet zag en hij liep iets terug.
Na de laatste controle liepen we de dijk op waar het zo mis is gegaan. Ik had mijn flesjes weer gevuld, nog wat gekocht bij het tentje aan het begin van de dijk. Het ging niet supergoed maar ook niet slecht met mij. En ik wist van alle andere jaren dat hier altijd wel ambulances op de dijk moesten komen. Maar eigenlijk had ik al moeten beseffen dat het mis was op het moment dat er 2 politiemoteren van Oosterhout richting Lent reden en er een ambulancemotor in tegengestelde richting. Een vrouw hield in paniek één van de agenten aan met het verzoek te helpen, er lag al een man een hele tijd plat en er was al 2 maal gebeld. De agent zei dat hij voor een andere calamiteit was opgeroepen, maar na enig overleg kon hij toch helpen. Later lagen er nog meerdere wandelaars plat op de grond.
De spoorbrug kwam in zicht, we liepen Lent binnen. Hier was het erg druk. Bij café Waalzicht hingen de Sunny-ballonnen.
Maar ik wilde even uit de drukte. Op een vangrail onderaan de Waalbrug heb ik nog even gerust, mijn broer was doorgelopen. (later bleek dat hij maar 3 minuten eerder binnen was , hij had een dip gekregen op de Waalbrug.) Na 5 a 10 minuten liep ik weer verder.
In Nijmegen zelf werd wel gespoten met water maar het was erg warm. Waar kon zocht ik de schaduw op. Ongeveer 200m voor de finish moesten we nog even wachten omdat er door de politie verkeer werd doorgelaten. Ik zette mijn voet even op een vangrail en hoorde een toeschouwer vragen aan de wandelaar die naast me stond of het nog ging. Hij knikte alleen maar NEE. Hij werd meegenomen naar een medisch medewerker die toevallig op 20m stond en bij wie nog iemand lag. Ik liep door naar de finish en kon me om 16.05u afmelden met de gedachte dat ik de laatste zou zijn van onze groep. (Moeder + 2 medewandelaars , zus + 3 medewandelaars en mijn broer.) Maar van mijn zus die we zagen hoorde we dat mijn moeder met de medewandelaars nog niet binnen waren. Gelukkig hoorde we even later dat ze toch waren gearriveerd. Maar op dat moment wisten we nog niet wat er verder was gebeurd.
Op de wedren hebben we nog even wat gedronken met met onze zus gekletst. Zij vond dat ze de 1ste dag goed was doorgekomen en dat vonden we leuk. Ze liep voor de 1ste maal. Op weg naar het gastgezin hebben we halverwege nog even wat gedronken en ik heb een tosti gegeten.
Maar ik was toch een beetje misselijk. Maar de tosti leek goed te vallen, het leek beter te gaan. Maar ik had niet de fut om s’avonds nog ergens wat te gaan eten. Toen ging het na een klein uurtje mis bij het gastgezin. Ik was zo misselijk dat ik moest overgeven. En ik knapte daarna eigenlijk niet echt op.
Ik besloot daarna samen met mijn broer bij het gastgezin toch wat brood te eten. Het werden o.a tomaten met zout om aan de zoutaanvulling te voldoen. Dit viel wel goed.
Toen ik weer een beetje opknapte en net had besloten om woensdag toch te starten (ondanks de warmte die ernstiger zou worden , ik me nog helemaal niet lekker voelde maar ja opgeven is ook moeilijk en wie weet komen er dan toch nog maatregelen op donderdag of vrijdag) keek ik nog even teletext, misschien stond er al op hoeveel personen er waren uitgevallen. Dat zouden er volgen mij toch best wel veel zijn (schatting 1500-2000 à later bleken dat er “maar” 1021 te zijn). Tot mijn grote schrik stond er op teletext
“TWEE WANDELAARS OVERLEDEN BIJ VIERDAAGSE VAN NIJMEGEN”.
Verder stond erbij dat misschien de “Dag van Wijchen” misschien wel afgelast zou worden. Toch maar even kijken want als dat zo was dan kon ik alles wat rustiger aan gaan doen. Maar rond negen uur bleek dat de gehele Vierdaagse werd afgelast. Een heel logische beslissing denk ik wel jammer een Vierdaagse mag best zwaar zijn maar het mag niet tot dit soort extremen zaken leiden. En wie weet wat de dag van Wijchen had gebracht zonder dat er was ingekort. Daar moeten we maar niet aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten