De dag van Wijchen zou mijn zwaarste dag worden. Dat zwaar moet echter niet te letterlijk worden genomen want deze editie van de Vierdaagse was voor mij echt niet de moeilijkste. Waarom dan toch mijn zwaarste dag. Dat had eigenlijk 3 redenen:
-
Ik moest 2 maal een blaartje doorprikken bij het teentje naast mijn kleine teen. Mijn zwakke plek , deze teen heb ik samen met mijn middelste teen aan mijn linkervoet jaren geleden gebroken toen ik dacht dat ik (bij het van de traptrede afschieten) vol tegen de muur kon trappen zoals een voetballer ’n penalty neemt.
-
Aan de dag leek maar geen einde te komen , eerst de omleiding bij Weurt daarna langs de Waalkade (wat overigens wel een leuke afwisseling was) maar je weet dat je korter naar de finish kunt lopen. Maar gelukkig heb ik dat niet gedaan want dat had mij de Vierdaagse gekost. Op de Waalkade stond (zoals vaak op nieuwe stukken) een controle. Ik was overigens ook niet in de verleiding geweest.
-
De 2de dag is altijd de moeilijkste dag, dat roept bijna iedere ervaren Vierdaagseloper.
De dag van Wijchen begon iets voor half vijf. Eerst een heel stuk Heijendaelseweg aflopen , langs station Heyendael , een bowlingcentrum , de Universiteit om na ongeveer een half uur rechtsaf te slaan. Uiteindelijk liepen we door een aantal straten in Nijmegen richting de wijk Hatert en Weezenhof. In die laatste wijk hebben we ook wel eens geslapen. Daar werd echter bij binnenkomst verteld dat we zelf voor ontbijt moesten zorgen, het winkelcentrum was dichtbij. Dat laatste kloptte wel maar als je via de VVV inschreef behoorde daar minstens logie en ontbijt bij te zijn. Dat pikten we toen dus niet en we belden de VVV. Toen was het snel opgelost.
Onze eerste tussenstop is meestal in het Weezenhof maar omdat het zo goed ging liepen we een stukje verder naar een zuivelboerderij waar we ieder jaar een bekertje yoghurt kopen. (weer zo'n traditie).
Op naar Alverna een plaatsje dat ook al weer een aantal jaren in de route is opgenomen.
Net na Alvena kreeg ik een beetje last van mijn teentje. Het blaartje drukte wat tegen de neus van mijn schoen. Het deed niet echt pijn (pijn is fijn , bloed is goed , pus is knus etc.) maar was wel lastig. Ik besloot even 10 minuten uit te trekken om het te verzorgen en af te plakken. Mijn broer bleef even wachten. Na 10 minuten waren de eerste 100m lastig maar het ging weer wel. Op naar de rust in Wijchen.
Bij de rust in Wijchen at ik nog even wat en toen ik weer op het punt stond te vertrekken naar Balgoij en Niftrik kwam mijn broer in paniek naar mij toen. "Wil jij de Vierdaagse niet uitlopen zei hij?" Natuurlijk wel. Waarom vergeet je dan je traditionele Mars van Wijchen. Gelukkig had hij hem gekocht en we konden vol energie weer verder.
Op naar Niftrik het plaatsje wat we in 2003 en 2006 niet hebben kunnen bezoeken tijdens de Vierdaagse i.v.m. resp. het inkorten van de route en het aflasten van de Vierdaagse.
Met volle moed liepen we langs de lange dijk richting Niftrik. Vele vinden dit het moeilijkste stuk van de Vierdaagse, maar ik vond altijd die vervelende lus van de 3de dag het saaist en lastigst. Maar morgen lopen we gelukkig langs Ottersum.
Halverwege is er één horecagelegenheid waar volop muziek is. Ook zie je (zoals op meerdere strategische plaatsen) ambulances staan.
Niftrik komt in zicht maar we mogen niet direct rechtsaf slaan, maar moeten eerst nog doorlopen tot de spoorbrug en lopen zo toch zeker nog 1½ a 2 km extra voordat we Niftrik bereiken.
Eindelijk rechtsaf en op naar Niftrik.
In Niftrik hebben we nog even wat gerust. Toen we weer verder gingen wandelen, bleek dat ik toch nog even mijn teen moest verzorgen. Ik kreeg er toch weer last van. Ik beloofde mijn broer dat als ik later deze dag er weer last van zou krijgen dat ik ven naar de EHBO zou lopen. Opnieuw doorprikken en afplakken bracht weer verlichting. En daarna liep het tot het eind goed.
De weg terug naar Wijchen (een heel stuk langs het spoor) lijkt daarna niet zo lang meer. Net voor Wijchen kochten we nog een broodje knapworst en we waren daarna klaar om de 2de etappeplaats (voor de 2de maal vandaag al) te bezoeken.
De laatste keren is het in Wijchen niet meer zo'n grote opstopping omdat de 30 km niet meer op de markt maar iets later bij de 40 en 50 km komen. Op de Markt was het al jaren te smal.
In Wijchen zagen we Sunny nog. Een jongen uit een woongroep was handtekening van lopers aan het verzamelen. Ik gaf hem mijn kaartje toen hij mij ook zijn adres gaf. En daarna gewoon doorlopen en na 100m ineens een vreemde pen in je handen hebben. Ik besefte gelijk dat ik die had meegenomen van deze jongen. Ik liep terug en zag dat hij al verbaasd aan het zoeken was. Nadat ik mijn excuses had aangeboden liep ik weer verder.
In Wijchen (Woezik) namen we een rust. We moesten ook naar het toilet en ik zag een aantal wandelaars van de St. Jansstappers uit Essen. Mijn broer zat buiten en voor ik het wist was er al een half uur voorbij. Tijd om door te gaan richting Beuningen.
De weg naar Beuningen is ook nog wel een stuk, maar je loopt nu in een grote menigte. Alle afstanden lopen weer bij elkaar. En er stond ook weer een Vitens waterpunt op deze weg.
In Beuningen aangekomen hebben we weer even een rust genomen, toen mijn moieder belde. Ze vertrokken net uit Beuningen en hadden bij EEN (help EEN armoede de wereld uit) gezeten. We gingen iets buiten het parcours op een muurtje zitten.
Het einde van de dag komt in zicht, maar ik wist uit ervaring dat dit laatste stuk altijd best lang leek. Zeker de jaren dat je door de Betouwstraat liep. Hier kon het altijd erg druk zijn en dat veroorzaakte erg veel opstoppingen. Maar voordat we Nijmegen bereikten liepen we richting Weurt waar nog 'n opleiding was i.v.m. de sluis die was afgesloten. Een heel vervelende opleiding met een bruggetje waar je pijnlijke voeten het aardig lastig mee hadden.
Toen liepen we via een BP pomp richting de kanaalstraat.
In de kanaalstraat deed mijn broer een roze T-shirt aan met als opschrift o.a. de doorkomstplaatsen van vandaag. Ik kwam iets later heb daar nog 5 minuten gezeten en toen liepen we verder.
Voor de 1ste maal liepen we over de Waalkade. Dat was in 2006 ook al de bedoeling. In 2005 was er in de Betouwstraat en van Welderenstraat een oponthoud ontstaan vanwege “Roze Woensdag”. Enkele lopers hebben over de laatste kilometer toen wel 45 minuten gedaan. En dat kun je vaak niet hebben na 50 km.
Ik vond de Waalkade wel een leuke afwisseling, er had iets meer muziek mogen zijn. Het probleem is echter dat je weet dat je sneller naar dde finish kunt komen en dat je eigenlijk omloopt. Andere dagen is dat een stuk minder.
Hoewel de Roze woensdag zich voornamelijk in het centrum afspeeld, waren er langs de route ook toeschouwers in het roze gekleed.
Om iets over 4 bereikte ik de finish en nadat ik me had afgemeld haalde ik de Gelderlander op. De moeilijkste dag zat erop. Op de wedren dronken we nog wat. Hier zagen we ook Marian en mijn moeder.
Na een heerlijke douche gingen mijn broer en ik Chinees halen. (Nu was de Chinees wel open.) We aten het op bij het gastgezin.
Mijn moeder vroeg ook om snel haar foto's op de computer te zetten. Daar snapte ik niets van want normaal is ze nooit zo snel. Maar na het zien van de onderstaande foto werd alles duidelijk.
Daarna nog wat tv gekeken en rond 21.00u weer slapen.
Vergeet mijn gastenboek niet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten