Vrijdag 22 juli 2011 (De Dag van Cuijk)

De laatste (kijk)dag besloot ik evenals in 2002 naar Cuijk te gaan.

Omdat ik er vroeg was besloot ik even het aantal maal dat ik de burg bij Cuijk ben overgelopen gelijk te maken aan 14, het aantal maal dat ik de Vierdaagse dus WEL heb uitgelopen. 

In 1995 toen ik mijn eerste Vierdaagse samen met John de Mooij had voltooid was de brug reeds weg. We werden toen overgevaren.

Maar eerst nog even wat foto's op de brug zelf maken. Uiteraard moesten ook de BOBO's even op de brug komen kijken. 

Ook zo vroeg komen er al wandelaars over de brug. Het is nog niet zo druk.

Cuijk vanaf de brug. 

Cuijk (en dus ook Brabant) van de andere kant gefotografeerd. Ik was nu dus 14x over de brug gewandeld, helaas moest ik weer terug naar de andere kant. 

Maar eerst nog even in Limburg rondkijken. 

Daarna weer in tegengestelde richting naar Cuijk gewandeld.  

  

Maar eerst nog wat foto's op de brug maken.  

Het werd wel iets drukker op de brug. 

Ik liep weer richting het centrum van Cuijk. 

Ik liep richting de 40-kilometerroute. Net voor de spoorwegovergang komen de 40- en 50-kilometerwandelaars weer bij elkaar. 

Maar ook in het centrum van Cuijk heb ik nog enkele foto's gemaakt. 

Het aantal wandelaars begon toe te nemen. Zeker vanuit het 40-kilometergedeelte. 

En ook de muziek was aanwezig. 

We will marry on Cuijk boat bridge. Maar daar zijn jullie bijna. Nog een klein stukje genieten van het vrijgezellenbestaan dan maar en natuurlijk van harte gefeliciteerd. 

Ja alvast even een stukje 40-kilometerparcours verkennen voor over 2 jaar. Dat is dan het kleine voordeel van uitvallen. Maar ik besefte zeker omdat mijn knie al minder pijn deed dat ik toch liever hier had gelopen. (Tenminste op het 50-kilometerstuk natuurlijk). 

Woeff  

Zeker het liedje "Ze zijn er bijna" deed me beseffen hoe de wandelaars zich op dit moment zo'n 17 kilometer voor het einde moesten voelen. Ik had het ook al 14 maal mee mogen maken. De laatste loodjes kunnen nog zwaar wegen. 

Maar de Via Gladiola is bijna te ruiken. En wie wil er nu nog uitvallen. 

Het werd steeds drukker en ondertussen moest ik goed op de horloge kijken. Mijn moeder was met haar vriendin ook weer aanwezig. 

Ook voor mijn moeder geeft het altijd een dubbel gevoel. Ze had zo graag een 5de maal de Vierdaagse uitgelopen, maar nadat ze in 2009 was flauwgevallen en uitgevallen is ze gestopt.

Omdat ze nog niet waren gearriveerd met de trein, bleef ik nog even op de 40-kilometerroute kijken. 

Maar toen ik gebeld werd dat ze waren gearriveerd op het station ging ik naar de 50-kilometerroute. 

Ineens zag ik Ron Konijn voorbij lopen. Hij stopte en kwam wat drinken. We konden even bijpraten.

We moesten nog even wachten. Mijn broer zat ondertussen in Beers aan het puddingbroodje. (dat ik eigenlijk had moeten betalen, ook in 2002 was ik aan de beurt, maar toen viel ik de derde dag uit) 

Toen ik hem belde versprak ik me, WIJ wachten op je in plaats van Ik wacht op je in Cuijk. 

Het duurde nog ongeveer 15 minuten, maar toen kwam mijn broer aan.

Hij werd opgevangen en net voor het centrum van Cuijk dronken we wat. Hij zag er beter uit dan de derde dag. Dat zag er dus goed uit voor de laatste kilometers. 

Na een aantal minuten liep hij weer verder richting de brug (waar ondertussen de trouwerij had plaatsgevonden). Ik zou hem op de Via Gladiola weer opwachten. 

Ik liep ondertussen samen met mijn moeder en haar vriendin richting het staion. Naar Nijmegen, maar nog steeds op de verkeerde manier. 

Vergeet mijn gastenboek niet: