Vrijdag 18 juli 2008 (De Dag van Cuijk)

  

 

Tijdens deze laatste dag werden we weer weggeholpen door Rob. Ik zag deze dag wel zitten, had geen last van blaren tot nu toe (nog nooit gebeurd tijdens de Vierdaagse) en het zou niet te warm worden. Alleen de regen zou vervelend kunnen worden. Maar dag 2 en 3 waren we ook doorgekomen. Ik had alleen donderdagavond de rechtervoet even met een extra stukje sporttape moeten afplakken omdat deze wat los begon te raken.
De bus was weer erg vroeg maar reed wel pas om 3.43u weg. Misschien was deze bus wel iedere dag gekomen maar dat risico wilden we niet lopen.
Bij de Wedren even de gebruikelijke rituelen, barometer fotograferen (zoveel al uitgevallen !!!! , maar wij lopen nog en dat geeft een heerlijk gevoel) en een sanitaire stop maken. Rond kwart over vier konden we vertrekken richting Brabant.

Maar voor we daar waren moesten we nog een heel stuk door Nijmegen wandelen. En hier had ik de indruk dat ik aan het slaapwandelen was. Maar je kwam gelukkig wel dichter bij het einde.

We kwamen weer langs de wijk Weezenhof , de stadsdijk en liepen richting St Walrick.

Hier stond Giel weer die ooit ook de Vierdaagse heeft uitgelopen. (One of us)

In de buurt van de militaire rust stond een meisje (Tineke bleek later uit de Gelderlander) met een bord Free Hugs. We hadden haar al eerder gezien.

En ook de Blarentrappers lieten weer van zich horen. Een groep die wandelaars verblijdt met vrolijke zang. Alleen werd nu 'n pikketanissie aan het einde van het lied 'n geslachtsdeel van Janissie dat er altijd in gaat?

Net voor Overassel stond de post van de KRO. We hebben hier even de verzorging meegenomen, maar besloten niet te rusten. We waren eigenlijk even lekker op gang.

In Overassel kregen we een appel van de Stichting Doe Een Wens. Voor dit goede doel heeft mijn broer in het weekend van 5 en 6 juli 2008 de Kennedymars van Someren gelopen.

De wandeling werd vervolgt naar de Brug bij Grave waar we Brabant in zouden lopen.

Omdat het wat begon te regenen (en mijn paraplu van €2,- moest worden gebruikt die uiteraard weer stuk ging) zagen we de brug bij Grave pas heel laat. Het was ook een beetje heiig.

Onder de brug maakte ik nog even een sanitaire stop.

Om daarna snel over de brug richting Grave te wandelen.

In Brabant aangekomen hebben we altijd zoiets van "Op eigen terrein vallen we niet uit."

In Grave was er uiteraard weer muziek (al waren de bovenstaande militairen even aan het rusten). Ook was er een kleine omleiding t.o.v. eerdere jaren. We liepen nu onder de poort door, waar we eerder al direct rechtsaf sloegen.

Maar gelukkig liepen we even later toch weer langs ons vertrouwde muurtje waar we weer even een rustpauze in hebben gelast.

Na deze rust liepen we via de militaire rustpost verder richting Gassel. In Gassel heb je ongeveer de helft van de laatste dag afgelegd en dan wordt het dus echt aftellen naar de Via Gladiola.

En net voor tien werden we verwelkomd met muziek in Gassel.

En het bleek dat er wandelaars waren die erg blij waren dat het vrijdag was geworden. 

Ook zijn er natuurlijk vrouwelijke deelnemers die 50 kilometer lopen. Dat is een keuze-afstand, maar wat moet je doen als je vriend 50 kilometer moet lopen. Je kunt dan kiezen uit gewoon meelopen of zelf toch maar de 40 kilometer lopen.

Moet die vriend natuurlijk zelf niet uitvallen. 

Ondertussen waren we onderweg naar Beers waar ons een lekker traditioneel puddingbroodje te wachten stond bij Bakker "Van Dijk". Maar voordat ik daar was moest ik twee maal een sanitaire stop maken.

In Beers kwamen zoals gebruikelijk de 40 kilometerlopers even bij de 50 kilometerroute om daarna iets vlugger richting Cuijk te wandelen.

Vanwege de twee sanitaire stops was mijn broer alvast de puddingbroodjes gaan kopen. Alhoewel puddingbroodjes toen ik aan kwam lopen leken het toch meer appelflappen. We waren één half uur te laat zeiden ze bij de Bakker. Toen waren ze er nog wel. Maar ze wilde er niets mee suggereren vertelde ze. We liepen direct verder en aten de appelflappen al wandelend op. Wel lekker overigens maar zou dit geen reden tot uitvallen zijn. Het eten van de puddingbroodjes met ontzettend veel poedersuiker dat natuurlijk over je gehele trainingpak gemorst werd was een traditie.

We liepen verder naar Vianen waar ik voor de derde maal in korte tijd naar het toilet moest. Ik kreeg een beetje vrees dat dit tot het eind van de dag zou gaan duren. Gelukkig was ik snel aan de beurt.

In Vianen vroeg ik me twee dingen af. Zou hier een kindje geboren zijn en hoe zou het kindje heten? Volgende keer graag iets duidelijker aangeven a.u.b.

In Cuijk werden we opgewacht door mijn moeder (4-voudig Vierdaagseloper) en haar vriendin. Ze stonden in 'n wat rustiger gedeelte zodat ze ons goed konden zien. Ze hadden ook twee bossen gladiolen gekregen. We zagen het echter niet zitten om deze tot Nijmegen (nog 16 km) mee te nemen. Daarom hebben ze de gladiolen uitgedeeld aan wandelaars die het moeilijk hadden. Dat gebeurt vaker, zeker als je dichter bij Nijmegen komt. Wandelaars die het moeilijk hebben of nog geen bloemen hebben gekregen krijgen dan spontaan 'n gladiool aangeboden.

Omdat het heel moeilijk was om in Cuijk ergens rustig te zitten besloten we door te lopen tot de militaire post net over de pontonbrug. Maar nog wel even een foto.

In Cuijk was het ook groot feest, het was erg druk. Ook Omroep Brabant was present om opname te maken voor radio en t.v.

En nadat we door Cuijk waren gewandeld kwamen we op de Maaskade waar het ook altijd erg gezellig en druk is.

Er liepen twee vrouwen op stelten rond die de wandelaars aanmoedigden richting de pontonbrug. 

We verlieten Brabant en kwamen in Limburg terecht.

Hier moest ik voor de vierde maal in korte tijd een sanitaire stop inlassen. Gelukkig ging het hierna beter. Van het rusten kwam ook niet veel want de banken werden al opgeruimd.

Dus liep ik maar verder richting Mook, het was ook weer een beetje gaan regenen. 

Net voor Mook besloten we toch nog maar even 10 minuten te rusten. In de buurt van het torentje waar we ook de derde dag hadden gezeten. Om daarna "De Letste Loodjes" af te leggen. De vraag is alleen hoe zwaar zullen ze gaan wegen.

We spraken af dat we elkaar weer zouden ontmoeten in de KRO-tent te Malden. Omdat het steeds drukker langs de weg wordt richting Nijmegen raak je elkaar vlug kwijt.

Dus liep ik via Mook , Molenhoek en Malden verder.

Laatste verleidingen moesten worden weerstaan.

Aan het begin van Malden heb ik nog even wat gerust. Malden is altijd nog een lang stuk. Maar wel gezellig.

Daarna weer vlug verder waarbij ik soms wandelaars heb ingehaald. Maar op een ander moment haalde ze mij weer in.

Er stonden (en zaten) ook steeds meer toeschouwers langs de kant. En aan het eind van Malden kreeg ik mijn laatste knipje.

De KRO-stand (die ik bijna nog voorbijliep omdat er zoveel zaken stonden aangegeven) was toen snel bereikt al stond deze toch wat verder richting de Scheidingsweg dan ik had verwacht. Hier was mijn broer al gearriveerd en we namen onze laatste rust.
Het verslag van de Via Gladiola staat in een aparte weblog.

Vergeet mijn gastenboek niet: