Snertwandeling WIEGO 15 februari 2014 (15 km)

Na een aantal weken moest er weer maar eens geoefend worden voor de Vierdaagse. Vorige week waren we bezig geweest met de reünie van de Gouden Kruisdragers. We hebben de locatie, Heemtuin Rucphen en enkele bezienswaardigheden in de stad Roosendaal bekeken.  

Ondertussen heb ik me alweer opgegeven voor de Vierdaagse, mijn broer kan , omdat hij vorig jaar is uitgevallen in het begin van de derde dag, dit begin maart gaan doen. We reden rond kwart over negen richting Prinsenbeek waar de start was. De keuze viel op de 15 kilometer. We moeten natuurlijk de afstand op gaan voeren, ik heb me al opgegeven voor de komende Vierdaagse.  

Bij de start nog even reclame maken voor de reünie bij een GKD -drager van WIEGO. Ondanks dat het gisteren slecht weer was en het had gestormd leek het weer nu redelijk tot goed. We liepen eerst een stuk door Prinsenbeek richting het Liesbos. Al snel moesten we een overweg oversteken. 

Daarna waren we snel in het Liesbos. Hier bleken diverse paden drassig te zijn. Zouden we een week na het WK veldrijden in Hoogerheide waar we een groot gedeelte van de Brabantse Wal aan de schoenen hadden zitten, nu het Liesbos mee naar huis nemen onder de schoenen?  

Hoewel de drassige paden wel erg moeilijk waren kwamen we er uiteindelijk wel doorheen. En na het stuk Liesbos kwam een verhard stuk. Snel richting de spoorwegovergang die net dicht ging wat mij de gelegenheid gaf dit ook te filmen.  

Daarna was de rust snel bereikt, waar we drinken bestelden en op 2 stoelen konden zitten die nog vrij waren aan de zijkant. Toen we er gingen zitten begrepen we wel waarom de stoelen leg waren. Het was in het rokersgedeelte, dus het stonk erg. Daarom liepen we na een klein kwartiertje weer verder.

Eerst weer een stuk verhard en een spoorwegovergang over.

 

Daarna nog een klein stukje Liesbos, ditmaal iets minder drassige paden.    

Toen we weer uit het bos kwamen kreeg ik weer een onprettig gevoel. Last van de knie, die me in 2011 had gedwongen uit te vallen. 

Geen echte pijn maar toch een zeurend gevoel. Zou het komen van de drassige bossen? Laten we in ieder geval hopen dat het snel over gaat. 

Overigens zat het tempo in tegenstelling tot de Vierdaagse van 2011 er nu nog wel goed in. Zodoende was de finish ook snel bereikt. 

Nog even een kopje snert halen en een zitplaats zoeken. Omdat het erg druk was viel dat niet mee maar uiteindelijk lukte het. Maar geen tafel dus het werd wel een beetje morsen. Maar gelukkig moesten de kleren toch de was in. Daarna reden we weer richting Roosendaal. 

Vergeet mijn gastenboek niet: