De laatste dag zaten we weer bij de bushalte. Op een gegeven moment dachten we dat de drie medewandelaars in de verte aankwamen. Maar toen er één rennend aan kwam lopen dachten we: “Dat zullen ze vast niet zijn.”. Maar toen de rennende jongen dichterbij kwam bleek het de Engelse jongen te zijn. Hij dacht, mede door de twee andere, dat de “coach” al in aantocht was. Het was echter maar een grapje zeiden ze later.
Natuurlijk gingen we vandaag vol goede moed voor onze 13de medaille. Maar ook was de gedachte bij ons Ma, die ondertussen thuis zat en zich bedacht dat vandaag haar zilveren kruis had kunnen worden behaald. Iets voor half vijf werden we ingescand en konden we gaan wandelen richting Weezenhof. Het eerste uur was het weer een beetje wakker worden en toen we de Via Gladiola overstaken, dacht ik waren we hier maar. Dan is deze editie weer bijna afgelopen en zou ik weer zonder veel problemen met de voeten de Vierdaagse uitlopen.
Maar nu moesten we dus voor de 2de maal deze week richting Weezenhof om daarna via St. Walrick naar Overasselt te wandelen. In Weezenhof hebben we even gerust.
Net voor Overasselt stond de KRO-tent weer. Hier hebben we even wat versnaperingen meegenomen. Hoewel ik even was gaan zitten besloten we toch verder te wandelen. Meestal rusten we tussen Overasselt en Nederhasselt en omdat we nog niet echt aan rust toe waren leek het ons niet nodig deze “extra” rust te gebruiken. Daarna begon het even te regenen, zodat we bij het vervolg van de wandeling richting Nederasselt even de poncho moesten aandoen. Het was overigens een bui van ongeveer 10 minuten.
Toen we Nederasselt naderden zagen we ook de brug bij Grave al. Ik nam net voor de brug nog een sanitaire stop en deed mijn medaille goed. We naderden namelijk Brabant.
Toen ik de brug was overgelopen zag je in de verte Grave al liggen. Mijn broer was al iets verder, maar ik wist dat hij net buiten Grave even zou wachten op een muurtje. Het was ondertussen tegen negenen geworden.
We hebben even gerust en liepen daarna verder richting Gassel. Hier waren we tegen tienen.
Na Gassel moest ik weer even naar het toilet, dus ik belde mijn broer op. Hij bleek niet zo ver voor mij te wandelen. Hij zag een grote ballon net voor zich en ik zag hem op +/- 300m (dus ongeveer 3 minuten achterstand). Toen ik mijn telefoon weg wilde stoppen miste ik iets op mijn borst. Het Gouden kruis met kroontje was ik verloren. Dus weer even mijn broer bellen. Ik had het vermoeden dat het bij de toiletten was gebeurd maar het had geen zin om terug te gaan zoeken. (het had ook ergens anders kunnen zijn.)
Ik wist dat je de medaille nog bij kon bestellen, dus ik besloot (ook op aanraden van mijn broer) het even te vragen bij de volgende controle en bij de finish. (Ik moest maandag na de Vierdaagse even contact opnemen met Stichting De Vierdaagse, dat heb ik ook gedaan en het kostte €16,50 om een nieuwe medaille te bestellen. Dat heb ik ondertussen betaald en nu wacht ik op de vervangende medaille. Ik hoop dat ik hem heb voor de reünie van de Gouden Kruisdragers op 12 september 2009).
Ik naderde Beers en dus ook het puddingbroodje bij Bakker van Dijk. (Hopelijk dit jaar niet uitverkocht, want vorig jaar moesten we genoegen nemen met een appelflap. Was ook lekker overigens.) Ik had tegen mijn broer al gezegd dat hij ze maar even moest bestellen. Ik zou hem daarna terug betalen. (Ik was dit jaar aan de beurt voor het broodje).
Bij Bakker van Dijk hebben we nog even onze rust genomen, om daarna de laatste kleine 50 kilometerlus te gaan wandelen.
In Vianen stond de controle en de hoofdcontroleur zei dat ik het gewoon bij de finish moest vragen wat ik met de verloren medaille moest doen. In Vianen was het overigens een zgn. scancontrole. Je kreeg geen knipje maar je werd evenals iedere ochtend en bij het afmelden gescand. Dit was een experiment om te kijken of het controleren nu sneller kan.
Cuijk kwam daarna al snel in zicht.
In Cuijk aangekomen kreeg ik een “klein” dipje. Ik werd moe en de gedachte dat ook ik in de drukte zou kunnen flauwvallen beheerste mijn gedachte. Ik ben dan ook enkele minuten even aan de kant blijven staan op een rustig plekje in het centrum.
Maar daarna liep ik toch wel verder richting de brug waar ik rond 12.50u overheen liep. Mijn broer wachtte aan de andere kant en ik zei dat ik even wilde rusten. En dat deed ik ook. Ik moest even wat drinken pakken en enkele minuten zitten.
Daarna liep ik verder richting Mook waar mijn broer bij een torentje zat (waar we ook de 3de dag altijd even wachtten) We besloten even over het marktplein van Mook te lopen en daarna direct bij de eerste gelegenheid rechts te rusten. Zodoende kon mijn broer ook even een sanitaire stop maken.
In Mook waren ze al een beetje verder in de tijd.
Toen kwam eindelijk de lange weg naar de victorie en de gladiolen. Mook , Molenhoek , Malden en uiteindelijk de Via Gladiola in Nijmegen. Het feest was begonnen, het weer was (nog) goed.
Het werd ook steeds drukker langs de kant, er waren wandelaars waar een sterk vermoeden was dat ze voor de 20ste keer liepen. Andere wandelaars liepen voor de laatste maal de 50 kilometerroute.
Er werden ook bloemen en gladiolen uitgedeeld. En we waren nog niet op de Via Gladiola.
En er werd gedanst.
Je kon als wandelaar over het podium lopen om mee te dansen en enkele wandelaars deden dat ook.
Ook ik bleef even kijken. Dat mag wel even na bijna 200 kilometer afzien.
Daarna moest ik goed opletten om de KRO-tent niet voorbij te lopen. Deze tent is niet zo goed te zien omdat hij wat van de weg afligt. Bij de KRO-tent kreeg ik wat te drinken. Dat was heel lekker, dat vonden ook de wespen die massaal aanwezig waren. Een agent die ook bij de KRO-tent zat wilde mij nog een klap geven op mijn neus. (om de wesp weg te jagen natuurlijk.)
De politie ging zich opstellen en ook wij besloten om de Via Gladiola op te lopen. Nog een ruim uur naar de finish.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten